In het hart van een gezellig Gents buurtfeest in het Coyendanspark vond vorige zaterdag de laatste editie van het Gentse muziekconcours De Beloften plaats. Zes straffe, jonge bands – Low Land Home, Walmok, PJay, The Leslies, Leonore en Laguna – namen het tegen elkaar op met hun eigen, unieke geluid, maar uiteindelijk kon slechts één artiest de hoofdprijs winnen. De winnaar wordt gedurende een volledig jaar ondersteund via samenwerkingsverbanden met muziekclubs, repetitieruimtes, muziekcentra, juridische adviescentra, media en andere spelers uit het muzikale landschap. Met andere woorden: de ideale lancering voor elke jonge groep die een carrière ambieert in de muziekwereld.

Zes straffe, jonge bands – Low Land Home, Walmok, PJay, The Leslies, Leonore en Laguna – namen het tegen elkaar op met hun eigen, unieke geluid, maar uiteindelijk kon slechts één artiest de hoofdprijs winnen

De eerste die het podium mocht beklimmen was Low Land Home, een band met twee stemmen (Jolien Bové, Jo Geboers), een contrabas (Muriel Boulanger) en percussie (Pieter-Jan Jordens) die op eenvoudige wijze melancholie, troost en bezinning bood. De speelse duetten van Geboers en Bové vormen steevast het skelet van alle nummers, en de bitterzoete pianoakkoorden van Geboers zorgen voor een perfecte kruiding. Het grauwe weer paste perfect bij de sombere tonen van Low Land Home, wat het een memorabele ervaring maakte.

Walmok, de artiestennaam van de creatieveling Wannes De Vogelaere, deed in zijn set pas echt de hemel openbreken. Zwoele, intense beats en knap gemonteerde samples die de pint in je hand deden daveren. De hiphopachtige synth-pop die het Antwerpse talent op het podium bracht met zijn twee kompanen Keanu De Pooter en Robbe Van Ael, respectievelijk toetsenist en drummer, kwamen pas echt tot leven met het nummer Trein gemist; een nummer dat hij maakte toen hij moest wachten op zijn volgende trein huiswaarts. Walmok, zou je alsjeblieft vaker je trein kunnen missen?

Na een eigenwijze vorm van indie en elektronische beats die de heupen aan het schudden brachten, was het de beurt aan de Poperingse hiphopper PJay. Pieterjan Noppe kan nogal moeilijk zijn zenuwen op het podium verbergen, al herstelt de jonge rapper daar redelijk snel van. Met Mission Alone kwam PJay terecht in zijn natuurlijke habitat. De nazinderende beats en strakke drumlijn lieten de jonge rapper opleven en hij slaagde er moeiteloos in de emotie tot de laatste druppel uit zijn performance te wringen. Door de verhitte drumbeats en de sterke persoonlijke teksten wist PJay bovendien het bredere publiek te charmeren. Op het einde van de avond kreeg hij dan ook voor zijn krachttoer de publieksprijs overhandigd.

Als PJay vooral kracht haalt uit zijn beheersing en berekende nuchterheid, dan teert The Leslies net uit het tegenovergestelde daarvan. De charismatische nonchalance van deze Gentse band speelt in hun voordeel van hun eigen licht ontvlambare indierock. Een eigenzinnige, extravagante mix van rockende gitaren met popachtige songteksten. Vooral met hun laatste nummer dreigden The Leslies het Coyendanspark op stelten te zetten door een intense wall of sound op te bouwen die het publiek verstomde. Wij zijn vooral benieuwd hoe ze op 28 september in de Charlatan het feest zullen laten losbarsten.

De voorlaatste artiest van de avond was Leonore (Chloë Nols), zij deed het publiek wegdromen op de zwoele tonen van een idiosyncratische vorm van dreampop. Hoewel Nols’ melancholische stem niet helemaal tot uiting kwam zoals we gehoopt hadden, bleef de singer-songwriter nog steeds een sterke kandidaat. Het is beslist niet makkelijk om tegen de tedere pop van Leonore op te boksen: geen elke andere artiest doet het haar na om ons te laten wegdromen op de interessante mix van elektrische synthesizers, akoestische akkoorden, zachte percussie en uiteraard de meeslepende teksten van Nols zelf. Haar slotnummer The Island is daarnaast een nummer dat ons lang zal bijblijven.

Terwijl de donkere wolken zich boven onze hoofden opstapelden en we de dromerige popmuziek van Leonore moeilijk uit onze oren kregen, werd het tijd voor de laatste groep van de dag: Lagüna. Deze kersverse, melodieus sterke band combineert heerlijke post-punk (Joy Division-fans: eat your heart out met deze stoere rockers) met post-rockelementen, waarin de gitaren rijkelijk blijven loeien, de basnoten (Naomi Bentein) nog dieper doordringen en de mature stem van de zanger (Niels Elsermans) je blijft verbazen. Aan het einde van de set blaast Laguna ons bijna omver – ze weten wel hoe je een indruk nalaat op het publiek. Laguna geeft iedereen zin om zelf ook een instrument te beginnen spelen, en dat vooral door gitarist Mauro Bentein, die een veel groter podium nodig had om zich helemaal op uit te leven. Heerlijk om te zien hoe een jonge band puur plezier beleeft in wat ze doen (en hopelijk zullen blijven doen), want daar draait het in muziek allemaal rond, toch?

Na een lange beraadslaging viel de beslissing van de jury op Laguna als winnaar van De Beloften 2017. De jury was vol lof over het knappe gitaarwerk van de band en de melodieuze, sonische hoogtepunten die de band wist te bereiken. We kunnen het er niet méér mee eens zijn.

Foto's ©Wouter De Sutter

Beluister nu ook de reportage van De Beloften 2017 op Urgent.fm.