In de Handelsbeurs stelde De Beren Gieren donderdag zijn jongste muzikale worp voor: ‘Dug Out Skyscrapers’. Op plaat klinkt deze sferisch en kent zowel heldere als duistere partijen, vaak met poëtische zeggingskracht. Iets wat De Beren net typeert. Live ook zeer te smaken, al verrast het net iets minder.

Een vijfde in het rijtje al. Vers bejubeld in de pers krijgt De Beren Gieren in de Handelsbeurs hun live-vuurdoop. Het trio met pianist Fulco Ottervanger (BeraadGeslagen, Stadt), drummer Simon Segers (Stadt, Black Flower en Absynthe Minded) en bassist Lieven van Pée (John Ghost) staat scherp, klaar om deze plaat voor het eerst los te laten op het publiek.

‘Dug Out Skyskrapers’ wint alvast de prijs voor mooiste De Beren-hoes: een houtskooltekening van kunstenaar Kevin Vanwonterghem siert de schijf. Via een kubusvormig projectiescherm is ook deze een beetje driedimensionaal aanwezig op het podium. Afwisselend wordt deze gesierd met waaiende treurwilgen, beelden waar rare organismen gevolgd worden vanonder de microscoop en Das Triadische Ballett-achtige performers. Beelden die vaak voor een iet wat fatalistische ondertoon zorgen.

De Beren steken aardig van wal en nemen het publiek mee op hun fijne jazztrip. De nummers worden netjes aan elkaar geregen, de intermezzo’s even netjes opgevuld met dankwoordjes. Met momenten lijkt het alsof er meer dan enkel een trio op het podium is neergedaald. Nummers als ‘Zeeland’ en ‘Broensgebuzze 9’ (én 10) klinken gemoedelijk en rijk, al missen deze nummers net iets. Een soort nonchalance misschien? ‘Oude Beren’ triggert net weer iets meer. Een gekmakend pianodeuntje met slagwerk en contrabas die voor een duistere, maar allesbehalve lome ondertoon zorgen. Jammer dat net dit het op één na kortste nummer op de plaat is.

Waar ze op hun vorige platen al eens aangenaam uit de bocht durfden te gaan, is dit hier net iets minder het geval.

Verder is het gek hoe het nummer ‘Rebel Jazz to Rebel Against’ – te vinden op de vorige plaat ‘One Mirrors Many’ (2015) – meer laat meevoeren dan het resem nieuwe nummers. Vertoont ‘Dug Out Skyscrapers’ daarom minder cohesie? Nee, verre van, maar het flirt meer met de grens van luisterjazz die in een gezellig café wordt opgelegd: het stoort niet, is zelfs prettig en aangenaam bij die trappist of rode wijn, maar het gesprek stilleggen om er ten volle naar te luisteren, is net een stap te ver.

Dit optreden geeft helaas geen extra lading aan de plaat. Terwijl bands als STUFF. en BRZZVLL, of zelfs Ottervangers BeraadGeslagen en Stadt daar net wél in slagen. De Beren Gieren mist een soort meevoerende gevaarlijkheid, waardoor het niet als eerder genoemde bands in je kleren kruipt. Op dat vlak is het best braaf. Maar braaf is goed, en het spel is netjes. Niet alles hoeft onder eenzelfde noemer te vallen. Niet alles hoeft te stomen. Want De Beren Gieren is misschien net een meer gemoedelijk en veiliger aanvoelend project van dit trio muzikanten. Het hoeft ook niet allemaal té avantgardistisch te zijn.

De Beren Gieren levert met ‘Dug Out Skyscrapers’ wél een waardige nieuwe plaat af. Waar ze op hun vorige exemplaren al eens aangenaam uit de bocht durfden te gaan, is dit hier net iets minder het geval. Alles klinkt misschien net wat meer gepolijst, maar rauwheid en duisterheid zijn daarom niet afwezig. Meer luisterjazz dan live-ervaring, maar de plaat vond alvast de weg richting mijn trommelvliezen, zelfs na het optreden. En is dat niet de essentie?