Cultuurplatform
van Urgent.fm
en cultuur- en onderwijspartners van de stad Gent

contact
partners

REVIEW | GAUSSIAN CURVE / VISIBLE CLOAKS | KUNSTENCENTRUM VOORUIT

REVIEW | MUZIEK
do 12.10.2017 | 20:00

door Brecht Nijssen

Van 11 tot 21 oktober slaan Film Fest Gent en de Vooruit hun beide handjes in elkaar en bieden de cultuurminnende massa een boeiend programma aan dat de brug slaat tussen beeld en muziek. Met artiesten als Felix Kubin, Goblin en STUFF. op de affiche is die brug dan ook nauwkeurig ontworpen en stevig gefundeerd. Donderdag 12 oktober regisseren Visible Cloaks en Gaussian Curve de avond; wij vleien ons neer in die karmijnrode zetels van de theaterzaal en laten ons begeesteren. 

 

Een beeldscherm dat bij wijze van inleiding alle kleuren uit zijn spectrum overloopt, met op de voorgrond twee schaduwen die zich van allerlei apparatuur bedienen. Visible Cloaks is een duo uit de Verenigde Staten dat, sterk beïnvloed door Japanse synthesizermuziek uit de vroege jaren tachtig, het midden houdt tussen natuurlijk en kunstmatig. Hun digitale soundscapes begeleiden ze met samples van bamboe percussie, gamelan gerinkel, her en der wat getsjirp en iets dat lijkt op een futuristische klarinet. Een ‘Electronic Wind Instrument’ heet zoiets, zo blijkt. 

 

Daar stopt de knipoog naar het oosten niet bij. Soms vormen Japanse vocals de kern van een nummer. Valve is zo’n nummer waarvan je niet direct weet of de stem de muziek of de muziek de stem bepaalt. Alsof Siri een geisha is die op een dag je besturingssysteem hackt en besluit haar ambities in de muziekwereld na te jagen. 

 

Die link naar het digitale rijk is er niet zomaar en wordt enorm versterkt door de 3D visuals van videokunstenares Brenna Murphy. Ze slingert een pendel tussen je ogen en neemt je mee naar een wereld die wordt behangen in rgb. Een tot leven gekomen screensaver. Moederbordmeditatie. Bij momenten lijkt het of je naar een droomsequentie van een pc uit de jaren negentig zit te kijken, een esthetiek die sterk verwant is aan de hippe Tumblr-term ‘vaporwave’. 

 

Soms worden hun nummers wat te lang uitgesponnen en mist het een soort van songstructuur om echt boeiend te blijven. Daarnaast klinkt het live nagenoeg identiek aan de plaat, maar is dat dan zo erg? Het hart van hun muziek is immers vrij binair opgebouwd dus misschien is die koele uitvoering dan ook exact wat het nodig heeft. 

 

Gaussian Curve, ambient superband en headliner van de avond, zetelt zich na een korte pauze op het podium voor zijn allereerste Belgische liveshow. Het internationaal ensemble dat bestaat uit Italiaans pianist Gigi Masin, Britse gitarist Jonny Nash en Nederlands producer Marco ‘Young Marco’ Sterk, maakte in 2014 nogal wat indruk met hun debuutplaat Clouds. Dat album was het product van een voorjaarse studiosessie in het Amsterdamse Red Light Radio Complex waarbij de nummers er naar eigen zeggen vanzelf uitvloeiden. 

 

Na het visueel spektakel van het voorprogramma was het zowel muzikaal als visueel een versnelling lager. Een openingsnummer als Impossible Island klinkt een pak gemoedelijker dan het gros van Visible Cloaks’ repertoire en vraagt dus ook om aangepast beeldmateriaal. Dat materiaal was van de hand van Heleen Blanken, een Amsterdams videokunstenares die al werk maakte voor Jeff Mills, Ben Klock, Rødhåd, Voices From The Lake en Dekmantel Festival. Haar zelf-geschoten natuurbeelden manipuleerde ze live, en zo blijken macro-opnames van een mossig beekje, mistige berglandschappen of de rimpels van een beregend wateroppervlak allemaal zeer geschikt om Gaussian Curve’s organische tonen van iets visueels te voorzien.

 

Hun muziek voelt aan als een warm deken, heeft geen enkel scherp randje en is bij wijlen zo ‘voor de open haard’ dat je jezelf afvraagt of het live wel een meerwaarde heeft. Een aantal stukken nodigen sterk uit om er iets meer mee te doen, te remixen naar een soort Gaussian Curve Nite Versions. Ergens halfweg doen ze dat ook, met een schijnbaar geïmproviseerd intermezzo of gewoonweg nieuw materiaal dat wat doet denken aan Nicolas Jaar’s Darkside. Het zindert, zet een toon, bouwt met enkele zorgvuldige snares ergens naartoe en is daarmee een stuk spannender dan het merendeel van hun nummers. 

 

Als je weet dat hun debuut zo spontaan ontstaan is, stel je de vraag wat er zou gebeuren moesten ze dat in-het-moment-principe ook op het podium toepassen. Dat doen ze enigszins met hun ‘hit’ en slotnummer Broken Clouds (gebaseerd op Gigi Masin’s Clouds uit 1989), dat wordt uitgerokken tot een mega jam waarbij elke muzikant even naar voren wordt gebracht. Misschien is die improvisatie net de manier om hun show wat uit te diepen en zo live iéts meer te bieden? 

 

In ieder geval deed het hele optreden ons heerlijk wegdromen en past het geheel perfect binnen de reeks filmische concerten die geprogrammeerd staat tijdens Film Fest Gent. Waarom ze zich nog niet aan een soundtrack gewaagd hebben is voor ons dan ook een raadsel. Om de avond helemaal af te ronden zette Springstof in samenwerking met de Vooruit nog een afterparty op poten. Want zoals dat gaat bij films is het slot minstens even belangrijk als het begin. Schrijf op, M. Night Shyamalan. 

 

Gent’s eigenste Bafana verwarmt de Balzaal tot een kamertemperatuur waarmee Young Marco omstreeks middernacht mee aan de slag kon. Al hebben we hem al beter weten spelen, Marco’s eigenzinnige mix van vergeten disco, zwoele house en obscure afrobeat doet zelfs de zuurste pruim even glimlachen. Nummers als Enjoy Your Life van de Nigeriaanse Oby Onyioha en Only You van haar landgenoot Steve Monite (recent nog gecoverd door Frank Ocean), tonen maar weer eens dat de man zijn platen even vaak onder de evenaar zoekt dan erboven. 

 

Ongekroonde koningin van de onderwereld Helena Hauff heeft ervaring met late uurtjes en dan vooral met de kids nog eens flink wakker te schudden. Haar gebruikelijke overgang van electro naar techno draaide ze eens om en begon deze keer met het gebeuk: acid techno met de allures van een vampierenrave zoals die uit het begin van Blade. Zoek op: Blade (1998) Opening Scene. Hauff zocht halfweg haar set terug heil bij duidelijk door Detroit geïnspireerde electro om alles wat welgekomen ademruimte te geven. Ze kondigde trouwens recent nog aan dat haar nieuwe EP Have You Been There, Have You Seen It op Ninja Tune eraan komt en loste de single Gift met een bijhorende video clip. 

 

De rijkgevulde donderdagavond liet ons achter met een voldaan gevoel en een houten hoofd. Toeval of niet: Gaussian Curve verzachtte al vaker onze katers en we geloven dan ook oprecht dat hun mellow muziek over helende krachten beschikt. Downloadt u gauw een digitale haard en leg de naald op hun plaat, het houdt u warmer dan die lelijke fleece van je schoonmoeder.

 

Foto's: © Brenna Murphy, © Heleen Blanken

↓  GERELATEERDE ARTIKELS  ↓