Cultuurplatform
van Urgent.fm
en cultuur- en onderwijspartners van de stad Gent

contact
partners

REVIEW | BEING | CAMPO

REVIEW | NONE
do 26.10.2017 | 20:30

door Laura Arens

Choreografe en danseres Bára Sigfúsdóttir maakt na haar solo’s On the Other Side of a Sand Dune (2012) en The Lover (2015) het duet Being. Voor haar nieuwe voorstelling gaat de Ijslandse de confrontatie aan met Teheran, Iran. Met Being zet ze het lichaam centraal en onderzoekt op die manier de verschillen en gelijkenissen tussen West-Europa en het Midden-Oosten. Iraanse dansers Masoumeh Jalalieh en SeyedAlireza Mirmohammadi hebben een andere bewegingsachtergrond die inherent is aan hun cultuur en communiceren zo over grenzen heen. Being is daarmee een voorstelling die gaat over elkaar begrijpen door de kracht van beweging.

 

De ontmoeting tussen verschillende culturen blijkt alvast heel subtiel te zijn in deze dansvoorstelling. De dansers bevinden zich in een wit vlak. Mirmohammadi probeert haast ongeduldig allerlei hectische bewegingen uit die doen denken aan hedendaagse Westerse dans. Daarnaast voert een in tulband en tuniek gehulde Jalalieh veel kleinere, repetitieve maar zeer gecontroleerde bewegingen uit. Terwijl zij ingetogen in dialoog gaat met de ruisende en tikkende geluiden die haar omringen, danst hij heel energiek in alle stilte. Being is een heerlijk serene voorstelling, waarbij de onderlinge relatie tussen de personages onduidelijk is. Als een tabula rasa wist het witte vlak de vooroordelen over culturen weg en is het steeds minder uitgesproken welk personage nu welke cultuur uitdraagt, een vraag die dan ook niet van belang is in deze voorstelling.

 

 

Being is een serene voorstelling, die toch intens kan worden. Het heeft een heel mooie opzet, maar mist nog enkele kansen die in de voorstelling verscholen zitten.

 

 

Being heeft een heel mooie opzet, maar mist nog enkele kansen die in de voorstelling verscholen zitten. De dansers lijken hun eigen ding te doen, waardoor de voorstelling vlak en afstandelijk overkomt. Sigfúsdóttir mag haar dialoog gerust meer opentrekken. Wanneer beide dansers in een plotse confrontatie elkaars blik vinden en die ontmoeting uitmondt in een spel waarin beide personages al kruipend elkaars bewegingen ontdekken en aanvullen, wordt de aandacht eindelijk getrokken. Dat samen zoekend zijnde is wat deze voorstelling, hoe sereen die ook blijft, zeer intens maakt. Deze momenten van spanning maken Being bijzonder boeiend, maar de voorstelling heeft echter de neiging om die spanning te snel te laten inzakken.

 

Het lichtontwerp van Jan Fedinger voedt die spanning op de juiste manier. De strepen warm wit-geel licht die langzaam doven en intensiveren functioneren bijna als een derde personage. Fedinger voelt perfect aan wat deze voorstelling nodig heeft en creeërt een heel eigen omgeving die aandacht en zintuigen prikkelt. Met een schaduwspel in combinatie met de zoektocht van beide dansers weet Being een mooi eindbeeld neer te zetten, al is het evenwicht in deze voorstelling nog wankel.

 

 

Foto's door Maryam Ghiasi en Aëla Labbé.

↓  GERELATEERDE ARTIKELS  ↓