Cultuurplatform
van Urgent.fm
en cultuur- en onderwijspartners van de stad Gent

contact
partners

REVIEW | ISTANBUL EKSPRES / TRISTAN DRIESSENS SOOLMAAN QUINTET & THE SECRET TRIO | DE CENTRALE

REVIEW | MUZIEK
zo 19.11.2017 | 20:00

door Carlo Siau

Het is haast oneerlijk om twee optredens binnen eenzelfde concertavond met elkaar te vergelijken. Voor de apotheose van het oosters getinte muziekfestival Istanbul Ekspres kozen de programmatoren voor Tristan Driessens Soolmaan Quintet en The Secret Trio.

De tribune van de Turbinezaal in De Centrale raakt goed gevuld. Vrijdagavond zorgde het Istanbul Fasil Ensemble hier nog voor een traditioneel feestje. Vanavond geen danspartijen, maar een laatste verering van de Turkse muziekgenres. Frontman Tristan Driessens (oed) geeft het zelf toe: vaak spelen ze onderling samen, maar op hun nieuwe album Letters to Handenberg spelen Nathan Daems (kaval en saxofoon), Tom Callens (basklarinet en klarinet), Léa Besancon (cello), Robbe Kieckens (percussie) voor de eerste keer samen.

De muziek die de bezetting vanavond brengt, laat veel aan de verbeelding over. De tergende eenzame solopassages van de oed of de plukkende celliste uit Parijs wachten op een antwoord van de andere muzikanten.

Het kwintet ademt wat het festival representeert: een diversiteit aan culturen, een diversiteit aan muziekgenres. Als kind van een rondreizende familie, leerde Tristan het klassieke westerse en oosterse repertoire kennen. Na zijn muzikale opleiding in België, trok hij naar Istanbul voor zijn vervolmaking. De muziek die de bezetting vanavond brengt, laat veel aan de verbeelding over. De tergende eenzame solopassages van de oed of de plukkende celliste uit Parijs wachten op een antwoord van de andere muzikanten. Andere solomomenten klinken daarna heel jazzy, dansbaar en bieden een mooie wisselwerking: zowel individualisme als een drang naar een groepsgevoel worden opgeroepen.

 

De uitgeschoven tribune draagt absoluut bij tot de intentie van de muziek. Bij aanvang voel je dat deze muziek de nadruk zal leggen op de compositie, de sonoriteit en het getimede samenspel. Tristan kijkt vaak heen en weer, luistert naar zijn muzikanten en lacht, wanneer het goed is. Naarmate de jazzelementen en de vrijelijke intermezzo’s terrein winnen, valt de druk weg. Zonder bisnummer verlaten ze het podium. Het publiek verwachtte duidelijk niets anders. De muzikanten van het kwintet hebben de eendracht in de muziek bereikt.

De naam van de groep, The Secret Trio, gaat als een mopje dat altijd aanslaat: “We are called The Secret Trio, because nobody knows who we are”.

Nomen est omen, leerden de Romeinen ons al. Net als het Soolmaan Quintet verraadt The Secret Trio hun bezetting: Ara Dinkjian op oed, Tamer Pinarbasi bespeelt het tokkelinstrument de kanun en Ismail Lumanovski blaast op de klarinet. Armenië, Turkije en Macedonië worden het komende uur versmolten tot een. Het karakter van de muziek voelt veel melodischer en enigszins romantischer aan. Het enthousiasme van Ismail op het meest melodische instrument uit de bezetting vult dat perfect aan. Ook het snaarinstrument uit het Midden-Oosten van Tamer verbreedt de grenzen. Hier en daar klinkt het instrument als een gitaar, dan weer als een uptempo banjo die het volgende liefdeslied aankondigt.

 

Na enkele nummers weerklinkt het warme timbre van de bekende oedspeler Ara Dinkjian: “Once again music connects us all!” Hij beseft zelf dat het een boutade is, maar hoe moet je het anders beschrijven? Misschien via de muziek zelf? De man met Armeense roots maakt er dan ook niet veel woorden aan vuil. De naam van de groep, The Secret Trio, gaat als een mopje dat altijd aanslaat: “We are called The Secret Trio, because nobody knows who we are”.

Mijn buurvrouw kan haar ontlading ook niet verbergen. Met haar man ruilde ze een cadeaubon voor een concert van De Handelsbeurs lukraak in voor deze kleppers. “We mogen absoluut niet terug,” zegt ze kordaat. Dit is met andere woorden de toekomst, een toekomst van samenkomen.

 

En of we hen zullen herinneren. De programmatoren van het festival hebben de stijlen van beide groepen begrepen. Ook The Secret Trio geeft ruimte voor solopassages. De jazzy klanken ontstaan bij de flamboyante klarinetspeler. Wanneer het tempo wordt opgedreven, speelt hij plots een glissando die je onder meer doet denken aan de legendarische glissando van de klarinet aan het begin van Rhapsody in Blue van George Gershwin. Het gebeurt ook dat kenners van dit genre in hun handjes wrijven. Bij de inzet van enkele klassiekers wordt de keuze van het trio met handgeklap. Mijn buurvrouw kan haar ontlading ook niet verbergen. Met haar man ruilde ze een cadeaubon voor een concert van De Handelsbeurs lukraak in voor deze kleppers. “We mogen absoluut niet terug,” zegt ze kordaat. Dit is met andere woorden de toekomst, een toekomst van samenkomen.

 

Istanbul Ekspres laat duidelijk haar sporen na. Op een verjaardagsfeestje afgelopen weekend weerklonk een nummer van Altin Gün (woensdagavond). Ook Mogollar (donderdagavond) werd geprezen in de mond-tot-mondrecensies voor zijn capaciteiten als multi-instrumentalist en voor zijn houding als muzikant: met beide voeten op de grond. Ik denk dat we uiterst trots mogen zijn op dit fantastische festival.

 

↓  GERELATEERDE ARTIKELS  ↓