Cultuurplatform
van Urgent.fm
en cultuur- en onderwijspartners van de stad Gent

contact
partners

Recensie Brief aan mijn rechter

NONE | PODIUM
wo 09.01.2013 | 19:00

door

SPEL: Frank Focketyn

REGIE: Johan Simons

BEWERKING BOEK: Koen Tachelet en Jeroen Versteele

SCENOGRAFIE: Leo de Nijs, LICHT: Marc Swaenen en Joris Durnez, KOSTUUM: An De Mol, MUZIEK: De Veenfabriek

 

------------------

 

Wie twijfelt of Frank Focketyn ook 'serieuze' rollen kan spelen moet beslist naar Brief aan mijn rechter gaan kijken. In zijn eerste monoloog slaagt Focketyn erin het acteren te overstijgen en zich werkelijk te vereenzelvigen met de voor de moord op zijn minnares veroordeelde dokter Charles Alavoine. Omdat het vonnis 'niet met voorbedachte rade' luidde, schrijft Alavoine een brief aan zijn rechter. Het was immers wel met voorbedachte rade. De moord was net het toppunt van de puurheid van zijn liefde voor Martine. En dat moet iedereen begrijpen.

 

Georges Simenon

 

"Ik zou zo graag hebben dat iemand, al was het maar één iemand, mij begrijpt en ik zou het liefst hebben dat u dat bent", zo luidt de openingszin van Simenons boek. Focketyn was meteen verkocht. Brief aan mijn rechter is een van Simenons zogenaamde romans durs: donker, zwartgallig en psychologisch. Het hoofpersonage Alavoine zit gevangen in een keurslijf van maatschappelijke verwachtingen, van  een leven dat zijn moeder voor hem heeft uitgestippeld. Maar binnenin zitten de lusten en gedachten van een ander soort man. Er is een radicale daad voor nodig om die man te bevrijden en deze radicale daad zal hem tenslotte verslinden. 

 

Spiegelwand

 

Focketyn zit op een stoel op een schuine houten vloer, met zijn rug naar het publiek. Hij draait zijn hoofd lichtjes om, een streepje licht beschijnt een psychopatische grijns. Gedurende de hele voorstelling krijgen we drie verschillende lichtstanden te zien. Allemaal dienen ze hetzelfde doel: Focketyns gezichtsuitdrukkingen versterken en zijn stemming steeds dramatischer maken, naarmate de onthulling van de moord nadert. Intussen kantelt op de achtergrond een spiegelwand. Die lijkt Alavoine even boven het publiek te doen uitstijgen, als een moreel kompas, maar eindigt dan toch loodrecht en weerspiegelt zowel Alavoine als het publiek. Onze positie als rechter is gevestigd. 

 

Kan je moorden uit liefde?

 

De moord is eigenlijk maar een excuus voor een filosofische uiteenzetting over het leven. Hoe we omgaan met verwachtingen en hoe we verwacht worden verlangens te kanaliseren. Want liefde, wat is dat eigenlijk? Een nietszeggend woord dat je zelf moet leren invullen. Nee, geef Alavoine dan maar liever het woord 'cholera'. Dat is tenminste duidelijk: cholera betekent cholera. Maar liefde... 

 

In zijn zoektocht naar haar betekenis verliest Alavoine zich in een streven naar puurheid. De puurheid van Martine: ooit een onschuldig meisje, maar vastgeroesd in een jarenlang leven van perversiteit in de prostitutie. Alavoine wil al die recente karaktertrekken eruit puren en haar nemen zoals ze ooit was. Als het niet kan door te veranderen, dan maar door zijn handen om haar nek. "Ik zou haar wezen doordringen met het mijne". En toen, in het moment van haar grootste puurheid, heeft hij haar vermoord. Zo leeft die pure liefde voor eeuwig door in zijn gedachten en wordt ze niet gecorrumpeerd door nieuwe misstappen.

 

"Jullie hebben geen idee van de vereeniging van twee wezens en van de hoogtepunten die hun hartstocht kan bereiken". 

 

Voorstellingen in januari in NTGent, dan op tournee.

14/03 - Bilzen

18/04 - Mortsel

24/04 - Bierbeek

↓  GERELATEERDE ARTIKELS  ↓