Cultuurplatform
van Urgent.fm
en cultuur- en onderwijspartners van de stad Gent

contact
partners

REVIEW | WARHOLA | KUNSTENCENTRUM VOORUIT

INTERVIEW | MUZIEK
wo 29.11.2017 | 18:30

door Glen Van Muylem

 

Er waait een nieuwe wind in de Belgische indiepopscène. Na het succes van Bazart is de toetsenist van de populaire Belgische indiepopband Oliver Symons aan het doorbreken met zijn soloproject Warhola. Zijn project begon als een simpel idee in zijn slaapkamer in 2013 en groeide langzaamaan uit tot een succes. Een unieke mix van donkere synthgeluiden; een melancholische, hoge stem à la Thom Yorke of James Blake en twee boksende drums die elke song dat extra je ne sais quoi-gevoel geven.

 

In 2016 dropte Warhola zijn eerste EP: Aura. De radiovriendelijke nummers op de plaat en vooral de elektronisch verfijnde, melancholische nummers “Lady” en “Red” katapulteerden de band meteen tot een kleine hype in de Belgische pop. Maar zagen we hiermee dan de R&B-versie opstaan van de Belgische kroonprins van de melancholie Tamino? Nee, dat zou een aantal stappen te ver zijn. Warhola experimenteert vooral met elektronische klanken en weet die te combineren met melancholische popmuziek. Zo integreerde Oliver Symons in zijn eerste nummer van de avond in de Vooruit een videogameachtige, elektronische sound die zoemde in de achtergrond – vergelijkbaar met de elektronische achtergronddrone in Kraftwerks “Spiegelsaal”. Een goed begin van de avond, dachten we. Want meteen werden we getrakteerd op een onbekende track .

Warhola experimenteert met elektronische klanken en weet die te combineren met melancholische popmuziek.

Warhola heeft ook een uitzonderlijk gevoel voor symmetrie op het podium. Twee drumstellen staan achteraan het podium lijnrecht tegenover elkaar geplaatst, twee synthesizers zijn perfect zijdelings gespiegeld, en één zanger pronkt vooraan in de spotlights.

 

“I slowly reshape myself,” zingt Symons in het daaropvolgende nummer “Reshape”. De avond neemt een verrassend lichtere wending. Live klinkt het nummer helemaal anders dan op de studioversie, en dat baarde ons wat zorgen voor de rest van de avond. Hier werd duidelijk aan gesleuteld om de oorspronkelijke donkere sfeer van het nummer om te vormen tot een lichter, makkelijker verteerbaar popnummer dat op de heupen mikt. En daar sloeg hij de bal nogal vaak mis.

 

Warhola wisselde de avond voortdurend af met nieuwe (onbekende) en oudere nummers in luchtigere jasjes. Dat we van die combinatie niet helemaal wild werden, was omdat de oude nummers hun oorspronkelijke ziel kwijtraakten en de meeste fonkelnieuwe nummers kant noch wal raakten. Elektronisch geëxperimenteer in de eerste helft van de meeste nummers en een eclectische mix van drums en synthezisers of een teveel aan autotune in Symons’ stem in de tweede helft. Ook al schuwen we het muzikale experiment van Symons niet, toch voelden de meeste nummers te oververzadigd met elektronische geluiden en stemvervormers. In het ergste geval leek het zelfs alsof de inhoud van de meeste nummers er helemaal niet toe deden, enkel de vorm.

 

De oude nummers verloren live hun oorspronkelijke melancholische ziel en de nieuwere nummers raakten kant noch wal bij het publiek.

 

Toch weet de band ons op momenten te verbazen. Na het zesde nummer, “Aura”, speelt Warhola een nieuw nummer dat ongekende toppen scheert met een prachtige gitaarsolo. Die oneindige riff vloeit naadloos door in Symons’ ge-autotunede stem die hier zeker een plaatsje verdient. Ook na “Lady” speelt hij een nieuw nummer dat we zeker kunnen bekoren. De muzikale inspiratie van Warhola mag intussen wel al duidelijk zijn: Kraftwerk, Tsar B en vooral veel Oscar And The Wolf.

 

De afsluiter van de set was “Red”, een duister popnummer met een fantastische elektronische hook. Jammergenoeg kwamen de aanvankelijke elektrogeluiden niet helemaal tot hun recht in een inmiddels volle – en zéér rumoerige – concertzaal van de Vooruit.

 

Toen Symons op het einde van de avond op een wat vertwijfeld applaus mocht rekenen, keerde de zanger terug op het podium en nam hij zonder zijn bandleden plaats aan de toetsen. Wat normaalgezien een verfijnd, emotioneel getint pianonummer had moeten zijn, werd een futloos nummer waarbij het publiek ongeïnteresseerd luisterde en liever met elkaar praatte. Het tweede bisnummer – nogal voorspelbaar Warhola’s recentste single “Jewels” – wist het publiek echter wel weer te betoveren.

Warhola is verzeild in een identiteitscrisis. Waar wil Symons met de band precies naartoe? Wilt hij melancholische pop maken of zal hij richting Oscar And The Wolf evolueren met zijn eerste langspeelplaat binnenkort?

De band zoekt duidelijk nog naar een geschikt format. Dat zag je niet alleen door de mate waaraan de identiteit van de gekende nummers is gesleuteld, maar vooral door de nieuwe nummers die veel lichtzinniger lijken dan alles wat Warhola tot vandaag heeft gereleased. En dat laat vaak een wrange nasmaak na. Waar wil Warhola nu precies naartoe gaan na hun debuut-EP? Vooral het laatste nummer in Warhola’s set is volgens ons tekenend voor de toekomst van de band: weg van de donkere melancholie, op naar luchtigere elektronische R&B à la Oscar And The Wolf.

 

Voor de avond begon, strikten we Symons nog voor een kort gesprek. Beluister het interview via mixcloud.

↓  GERELATEERDE ARTIKELS  ↓