Tekst en foto's: Raf Van de Ven en Sam Weerdmeester.

Er is jong, aanstormend talent, en zijn zoiets als gevestigde waarden. Chris Potter, Craig Taborn en Eric Harland behoren tot de laatste categorie. Hun lange en rijke jazzcarrière brachten de saxofonist, drummer en toetsenist al eerder bij ons in de buurt: twee jaar geleden stond saxofonist Chris Potter ook in de Handelsbeurs met het Underground Kwartet. 

Potter speelt als altijd met een groot geluid, virtuoos en creatief. In deze opstelling echter laat hij veel ruimte voor de 'ritme-sectie', die opvalt door haar onconventionele aanpak; Taborn’s eerste half uur bestaat slechts uit een hypnotiserend ostinato. Een modus waar hij vaker naar terug keert gedurende het optreden. Potter levert met dit trio een van zijn meer avontuurlijke formaties, niet in de laatste plaats door het gebruik van effecten die hij aanstuurt met zijn saxofoon. Even onheilspellend als mooi zijn de lichtelijk uit fase getrokken saxofoontonen, net als de de loops die hij halverwege de uit onafgebroken set bestaande show te voorschijn toverde. Het deed ons denken aan diens labelgenoot Bill Frisell, hoewel toegegeven moet worden dat het gebruik van electronica nog niet een naadloos geïntegreerd onderdeel van Potters sound is, zoals dat bij Frisell wel het geval is.

Harland is misschien nog wel de meest opvallende speler van de avond. Hij speelt hard en veel en is onvermoeibaar in zijn wisselingen tussen enkele maten nadrukkelijk basis drummen en het laten ontsporen hiervan. De meest interessante momenten ontstonden wel wanneer Taborn of Potter een kwetsbare melodie opzetten en Harland deze niet inkleurt, zoals in een conventioneel trio wellicht zou gebeuren, maar er schijnbaar dwars doorheen speelt. Net zo als Harland nog voor het einde van het optreden hardop door de muziek aan het praten is en Potter het publiek met een glimlach toespreekt met "This is bad, I never heard this", gevolgd door een omhelzing tussen de beiden.