Zwart-witte beelden vullen de zaal. Ze tonen een autowrak dat helemaal verwoest langs de kant van de weg ligt. In Absurde Held bevraagt Lazarus de slechte mop die leven heet. Vertrekken doen ze daarvoor vanuit het dodelijke auto-ongeluk van Albert Camus, grondlegger van het absurdisme. En dat terwijl Camus die bewuste dag eigenlijk van plan was om met de trein te reizen.

Absurde Held schuift het tragische aspect al snel opzij. Een hulde aan Camus vergaat al snel in een olijke chaos waarin de spelers elkaar willen overtroeven met allerlei weetjes over de filosoof of met een bijzonder rekwisiet uit mans leven.

Absurde Held begint heel tragisch: na de videobeelden volgt een reconstructie van de uitvaart van Camus, waarop bevriende filosoof Jean-Pol Sartre een toespraak houdt. Maar zoals dat nu eenmaal gaat bij het absudisme, wordt het tragische aspect al snel opzij geschoven. Niet het verdriet maar het absurde van de situatie en bij uitbreiding het leven vormt immers het begin van alles. Een gedachtegang waar Camus voor stond en die trouw gevolgd wordt door Lazarus.

Waar de voorstelling uitgaat van een hulde aan de absurdist, vergaat net die hulde in een olijke chaos: de spelers willen elkaar overtroeven met allerlei weetjes over de filosoof, halen een bijzonder rekwisiet uit mans leven boven, spelen scènes na uit diens toneelwerk of lezen voor uit briefwisselingen. Telkens weer onderbreken de spelers elkaar, tot er enkel nog onverstaanbaar geschreeuw weerklinkt of er moeiteloos overgegaan wordt van serieuze thema's naar opgewekte Franse chansons die de Lazarus-bende live brengt. Zingen over de 'Route de Vacances' net nadat de uitvaartplechtigheid ge-re-enact werd en er een hoop autoschroot als een zwaard van Damocles boven de spelers hangt, zorgt natuurlijk wel voor een hoog relativeringsgehalte.

De voortgang van de voorstelling komt zeer gefragmenteerd en net niet op gang. Deze dramaturgie is juist de sterkte van de voorstelling.

Waar het bij momenten zeer filosofisch en moeilijk te volgen wordt, pakt Lazarus het daarnaast ook op een komische manier aan. Zo wordt de theorie in De mythe van Sisyphus uit de doeken gedaan aan de hand van een rollenspel met een teddybeer, gebracht door een fenomenale Koen De Graeve.

De personages vallen continu uit hun rol en de voortgang van de scènes komt zeer gefragmenteerd, hortend en stotend net niet op gang. Deze dramaturgie is juist de sterkte van de voorstelling. De opeenstapeling van kleurrijke schetsen uit het leven van de vrouwenversierder en L'homme révolté Camus, die op een heel speelse manier gebracht worden, bezingen de zinloosheid van het bestaan zoals de meester zelf goedgekeurd zou hebben. Want is het absurde leven niet gewoon af en toe een dansje doen op een veld van dorre bladeren?