Een dansvoorstelling met vijf boksers en vier hedendaagse dansers, wat zou dat geven? Een gekke samenstelling die wel degelijk vergelijkbaar is. Zo beoefenen beide groepen een sport waar het lichamelijke en dynamische centraal staan. Alle twee vinden ze plaats op een podium waarbij meerdere lijven met elkaar in interactie treden. De ene op een agressieve manier, de andere op een samenwerkende. Maar hoe wordt dat vervat in een voorstelling?

Boksen en dans zijn ondanks deze raakvlakken toch heel verschillend. Met als gevolg dat de voorstelling vol contrasten zit: kracht en vitaliteit versus creperen en afzien, vijandigheid tegenover zorgzaamheid. De opvoering is dan ook een eclectische samenstelling van uiteenlopende scènes, elks met een andere klank- en bewegingstaal. Het ene stuk bestaat uit soepele, het andere uit korte, stugge bewegingen. Sommige scènes voelen ontroerend aan, maar over de grote lijn was het stuk vrolijk en humoristisch.

De voorstelling begint met een spel tussen twee boksers. Waarna alle artiesten mee op het podium springen en de choreografie van start gaat. In het begin zie je duidelijk hoe de bewegingen geïnspireerd zijn door bokssport, maar hoe langer de voorstelling bezig is, hoe vrijer de interpretatie wordt. De voorstelling volgt dan ook niet echt een verhaal, het is meer een onderzoek naar hoe boks kan samenvloeien met dans.

In het begin zie je duidelijk hoe de bewegingen geïnspireerd zijn door bokssport, maar hoe langer de voorstelling bezig is, hoe vrijer de interpretatie wordt.

Een scène die erbovenuit stak, was die waarin een vrouwelijke en mannelijke speler met elkaar lijken te worstelen, maar op een sensuele en zachtaardige manier. Op operamuziek kronkelden ze over elkaar heen en zo bewogen ze in diagonale lijnen over het hele podium. Ondanks de complexe verplaatsing voelde de scène heel vloeiend en lieflijk aan.

Naar het einde toe wordt de bewegingstaal steeds bevreemdender. Zelfs invloeden van ballet en tango vinden hun weg naar het podium. De vlotte bewegingen worden afgestompt door de grote, logge bokshandschoenen die ze dragen. Op een gegeven moment sluipt de absurditeit binnen wanneer de bokshandschoenen worden ingezet als schoenen. Op lome muziek wandelt de danseres hiermee rond op het podium, wat het bevreemdend gevoel enkel maar versterkt.

Na het optreden maak ik de rekensom; kunnen boks en dans elkaar aanvullen? Zeker wel. Het boksen als bloederig, agressief machospel en dans als kunstdiscipline voor de vermoeiende meerwaardezoeker; vinden in dit stuk een middenweg en zoeken tegelijk het uiterste op.  Een dynamisch samenspel voortkomend uit een origineel onderzoek.

© foto's door Danny Willems