In zijn nieuwe voorstelling Liedjes voor Gigi in CAMPO sprak Benjamin Verdonck 50 minuten lang over de schoonheid van het banale, alledaagse leven. Dit zat vervat in het eindeloos openen, sluiten en veranderen van schuifdeuren en licht, die mij van tijd tot tijd terug deden denken aan persoonlijke herinneringen. Waarbij een zware gebeurtenis zoals een aanslag, als een soort comic-relief werd verzacht door de gedachten van een kind. Een voorstelling waarin je als het ware constant heen en weer getrokken wordt tussen verschillende gedachten en emoties om zo letterlijk en figuurlijk steeds dieper deuren open te gooien.

Waar beeldend kunstenaar en theatermaker Benjamin Verdonck al vaker mensen versteld liet staan met onder andere One more thing en WE DON’T SPEAK TO BE UNDERSTOOD (samen met Pieter Ampe), krijgt de theatermachinist het weer voor elkaar met zijn voorstelling Liedjes voor Gigi in CAMPO. Een stuk waarin hij niet enkel fungeert als kalme achtergrondstem, maar ook als bricoleur of architect. Aan de hand van zijn houten constructie van schuifdeuren, touwen en licht vertelt Verdonck over het leven zoals het is, vanuit de naïeve en nieuwsgierige blik van een kind.

Na een komische inleiding over een maquette die toch niet de maquette in zijn hand blijkt te zijn, verdwijnt Verdonck in het duister en begint de prachtige live muziek van Bram Devens en Tomas de Smet. Met een gitaar, een tweesnarige bas, loop-pedals en synthesizers functioneert het getokkel, dat klonk als een oude EP van Ben Howard, als perfecte ondersteuning voor de verschuivende beelden en kinderlijke anekdotes en grappen. Om zo te blijven verbazen tot het einde van de voorstelling.

Na het openschuiven van de eerste deuren begint het verhaal met een grap over een pinguïn die in een bibliotheek komt vragen om een broodje krabsla, één van de eerste grappen die zij hem vertelde. Waarbij zij verwijst naar zijn dochtertje. Hoe meer deuren open gaan en hoe dieper je de constructie binnen kan kijken, hoe serieuzer de verhalen worden. Zo vertelt Verdonck over de snijdende spanning in de straten van Parijs na de aanslag in Bataclan en over een wereld waarin een kind op tv moet kijken naar de beelden van 9/11. Dit wisselt hij af met de simpele gedachten en anekdotes van zijn dochter. Zoals de vertaling van pindakaas in het Frans, hoe ze geen bananen lust, hoe ze het werk van papa toch niet zo interessant vindt en hoe haar meester van haar vlechtjes een staart had gemaakt. Passend bij het doolhof aan beelden en vormen, is zijn wirwar aan verhalen waarin beide toch zo perfect in mekaar vloeien, altijd met ruimte voor fantasie en persoonlijke herinneringen. Om tot slot terug naar de realiteit gebracht te worden door het harde geluid van twee cimbalen.

Kortom, Liedjes voor Gigi is een verhaal over de schoonheid en tegelijkertijd lelijkheid van het leven. Hoe dingen niet altijd gaan zoals we zouden willen. Het is een verhaal over verlies, in dit geval van de nonchalante onbekommerdheid van onze kindertijd. Zo eindigt het verhaal ook, in contrast met de simpelheid van de eerste grap over de pinguïn, met een grap over Jantje die moet verhuizen en tijdens zijn lange reis in de auto langzaamaan zijn zus, vader en moeder verliest, om dan vervolgens aan te komen bij de bibliotheek, waar hij de pinguïn ziet. Een grap zo stom dat je erom moet lachen, maar aan de andere kant ook eentje met een sombere, reële ondertoon. Het leven zoals deze is, verteld vanuit de blik van een kind.