Cultuurplatform
van Urgent.fm
en cultuur- en onderwijspartners van de stad Gent

contact
partners

i c o n | Atelier Bildraum, Frederik Neyrinck & Sabryna Pierre | Minard

REVIEW | PODIUM
di 27.11.2018 | 19:00

door Zoë Hoornaert

Van het 19de eeuwse L’inconnu de la Seine naar de hedendaagse selfiecultuur? i c o n, de jongste voorstelling van Atelier Bildraum, gaat deze ingenieuze spreidstand aan door haar eigen beeldenstroom te creëren. Overlappingen, parallellen en dissonanties: dat zijn de instrumenten van i c o n, afgewerkt met de gekende Atelier Bildraum signatuur.

 

Dat ze geen verbeten gelaat had, maar juist een glimlach rond haar lippen droeg. Deze omschrijving was destijds genoeg voor enkele Parijse pathologen om de gelukzalige glimlach van L’inconnu de la Seine te kristalliseren in een dodenmasker. Het gevolg: deze jonge vrouw werd het mysterie bij uitstek, en een (bijna perverse) muze van o.a. Nabokov, Man Ray - en – sinds i c o n – ook van Atelier Bildraum. Het gezelschap rond architect Steve Salembier en fotografe Charlotte Bouckaert ziet net in deze mythe een parallel met onze hedendaagse beeldcultuur: idolen die zich vandaag (vooral online) in het gesuikerde paradijs van neonlicht, designerjasjes en gestifte lippen durven verliezen, dragen eenzelfde identiteitsloosheid in zich als deze L’inconnu. Maar het hoeft niet enkel over popprinsesjes met knappe snoetjes te gaan, ook u en ik zijn schuldig aan die poging tot zelfverheerlijking – getuigen menig uren gescroll doorheen die verslavende Instagram-feed. Maar hoe giet je zo’n thematiek in het ambitieuze plan van de 21ste eeuwse opera? Door te werken met projecties? Jawel. Door het publiek in het event te betrekken? Misschien. Door er hier en daar een popsong tussen te gooien? Affirmatief. Maar voldoet dit wel?

 

Want is het publiek eigenlijk niet altijd medeplichtige in het construeren van het zoveelste toekomstige idool? 

 

De ervaring van i c o n begint al bij het binnenkomen: Akso|Schonberg, het kwintet van dienst, dompelt het publiek muzikaal onder in deze 21ste eeuwse opera – of hoe de bottomline van deze voorstelling luidt. Een ambitieus medium waar Atelier Bildraum dankzij componist Frederik Neyrinck en librettiste Sabryna Pierre aan durven wagen. Wanneer het orkest het uiteindelijk wint van het geroezemoes in het publiek, opent de voorstelling met een monoloog van een doorsnee macho kunstenaar (Tibo Vandenborre) die losjes The Doors citeert: This is the end, beautiful friend. This is the end, my only friend. The end. Zijn ontbloot bovenlijf en getormenteerde smoel staan in fel contrast met de daarop volgende scène waarin de zachtheid van sopraan Lieselot De Wilde, vrouwelijk model van dienst, hoogtij viert.

 

De twee personages raken in de daaropvolgende scènes met elkaar verweven en wentelen zich in de zoveelste klassieke (machts)verhouding van creator en muze. En wanneer deze sopraan ligt te kronkelen op het speelvlak in het midden van het publiek, en de machofotograaf ondertussen lustig zijn beelden schiet, kruipt het publiek mee in de camera. De plaatjes die live worden geschoten, worden meteen rondom het publiek geprojecteerd - iets wat deze driehoeksverhouding tussen bekeken model, kijkend kunstenaar en toeschouwer kracht bijzet. Want is het publiek eigenlijk niet altijd medeplichtige in het construeren van het zoveelste toekomstige idool?  

 

i c o n slaagt er zeker in om, zoals beloofd, te knipogen naar Warhols The Factory: felle kleuren, een open studio, reproducties van beelden én creaties van de lege idolen. De projecties zijn een heerlijk middel om dit lopende band-proces aan te houden, het orkest een (noodzakelijke) aanwezige afwezige. Want het is net laatstgenoemde die een voor een onmisbare ondertoon in het stuk zorgt. Maar ook hierin werkt i c o n beter binnen fragmenten dan als geheel. Sommige elementen in deze voorstelling zijn zo knap, terwijl andere toch dreigen te vervallen in clichés (zoals wanneer de camera tergend traag het volledige publiek afgaat) en daardoor verliest de voorstelling zijn gedoseerde intensiteit.

 

Idolen die zich vandaag (vooral online) in het gesuikerde paradijs van neonlicht, designerjasjes en gestifte lippen durven verliezen, dragen eenzelfde identiteitsloosheid in zich als deze L’inconnu.

 

Maar dan, naarmate de eindscène er in crescendo aankomt, krijgt de voorstelling (en het publiek) een nieuw Atelier Bildraum-shot toegediend. Met de cameraflitsen als blacklights, de machoman die zich ontpopt tot feminiene man (inclusief hakken en rood gestifte lippen) en de timide sopraan die zich wentelt in de rol van femme fatale, wordt de donkere pop culture opnieuw bespeeld. En ja, the band kept on playing, maar dan wel zo dissonant mogelijk op de tonen van Dream Baby Dream van Suicide.

 

Opnieuw borduurt Atelier Bildraum verder op hun multidisciplinariteit en hun gekende totaalervaring. Wat in de afgelopen vijf kwartier verteld werd, is misschien niet zo nieuw, maar een technisch huzarenstukje is het wel. Wie zich loskoppelde van de clichématige tekst, kon zich gemakkelijk overleveren aan de visuele en auditieve impulsen, wie dat niet deed, bleef op zijn honger zitten. Reken ondergetekende maar tot de eerste groep.

 

Foto's © Kurt Van der Elst & Atelier Bildraum

 

↓  GERELATEERDE ARTIKELS  ↓