Bernard Dewulf maakt het kleine grootser, het banale ontroerend en het dagdagelijkse verheven. Zijn boek Kleine Dagen, een verzameling van columns, werd bekroond door de Libris Literatuurprijs in 2010en de Inktknaap in 2011. Wat hij doet is een analyse maken van de dagen die hij verslijt. Hij observeert, stelt vast en schrijft op. Hij beschrijft als poëtische en filosofische pater familias het huis, zijn gezin, de natuur en het daarmee gepaard gaande confronterende menselijke groeiproces. Een op zich banale, kleine wereld vult hij met fascinatie. Al schrijvend over het gewone, ontpopt hij dat tot een boeiende melancholisch relaas. De lezing is als een pakkende monoloog waarbij de dichter aan zijn schrijftafel zit en het schrijfproces tot een hoorspel maakt. Bovendien combineert hij zijn zachte stem met het tonen van filmpjes en beelden die ter ondersteuning dienen (of net niet) van zijn woorden en een extra visualisatie teweegbrengen. De zeemzoeterige toon is de hoorbare rode draad doorheen dit spel van klank en beeld ondergedompeld in een verwonderende waas. Laat u meeslepen en geniet ervan!

Voor de hongerigen onder u, een voorproefje:

‘Altijd opnieuw als ik iemand moet zijn, passant, figurant, trawant in haar rollenspel, zegt zij: nu wás jij. En dan word ik dus juf, oma, dokter, soms poes. (…) Ze zegt niet: nu bén jij. Altijd zegt ze: nu wás jij. Het is niet het verleden van een tijd. Veeleer het verleden van een ruimte. Maar dat kan niet. Misschien is het dát wel, wanneer ze zegt: nu was jij. Oma, juf, kat. Dat zij bedoelt: nu loopt de tijd van wat niet kan. Een tijd die lijkt op: er was eens. De verleden tijd van het onmogelijke mogelijke. Eigenlijk zegt ze alles tegelijk: nu ben jij, nu was jij, nu zul jij zijn.’