In 1926 voerde de Oostenrijkse schrijver Ferdinand Bruckner zijn doorbraak Krankheit der Jugend op, een tragikomisch relaas van de verloren generatie na de Eerste Wereldoorlog. Negentig jaar later waagt Theater Zuidpool zich aan een herwerking van deze modernistische klassieker.

Het eerste dat opvalt, is dat Ain’t done much healing een persoonlijke voorstelling is. Als de toeschouwers de zaal binnenkomen, begroet maker Peter Seynaeve ons en vraagt hij om jassen en tassen op de zitjes van de zelfgemaakte tribune te leggen, net groot genoeg voor de elf toeschouwers die aanwezig zijn. De kijker is onmiddellijk meer betrokken dan bij een doorsnee voorstelling.

Sinds 2011 neemt Maatschappij Discordia historische stukken onder de loep vanuit een feministische invalshoek. Met de Weiblicher Aktes geeft de Nederlandse toneelgroep het woord aan de vrouwen uit de canon. In de zevende akte staat Lady Macbeth centraal, als drijfveer voor de daden van Macbeth uit het gelijknamige stuk van William Shakespeare.

Wat we gisterenavond in de Gentse opera hebben gezien, was onbeschrijfelijk mooi. En toch gaan we een poging doen. Dat Anne Teresa De Keersmaeker naam heeft gemaakt, weet iedereen. Wie Rain (2001) zag, snapt waarom.

“Wij treuren niet langer dan nodig
Over dingen waaraan niets valt te doen
Ondanks de tegenslagen doen wij altijd verder
We zijn zo jong, we zijn zo jong”

Het is eindelijk weer zover: deze week palmt Curieus Gent voor de vierde keer in voor drie dagen en drie nachten vol debat, literatuur, interview, theater, muziek, performance, urban art, expo, documentaire, boekenruil, poetry slam en feest. We zouden onszelf graag in verschillende stukjes opsplitsen, zodat we van elk evenement minstens even hard kunnen genieten, maar for obvious reasons doen we dat bewust niet.

De Ingehuurde Man is de titel van de tweede theatersolo van Johan Terryn. Dat die man pas na drie kwart van het verhaal opduikt, verwacht je dus niet. Terryns monoloog wordt aangekondigd als een stuk over liefde, wraak en de Franse les.

Een gevierd Vlaams theatermaker herwerkt de onvolprezen roman van een Nobelprijswinnaar. Klinkt fenomenaal, is het niet. Luk Percevals interpretatie van Sneeuw, de meer dan 400 pagina’s tellende klepper van Orhan Pamuk, kan dan wel rekenen op een sterk verhaal, een ontzagwekkende Pierre Bokma en een beeldschoon decor, het stuk is ook onevenwichtig en duf.

Op het promobeeld van de nieuwe voorstelling van Toneelhuis prijkt een oude foto van regisseur Guy Cassiers en zijn vader en tv-icoon Jef Cassiers. De turbulente relatie tussen vader en zoon is meteen ook het uitgangspunt in De moed om te doden dat een grimmig familiedrama portretteert.

Op het promobeeld van de nieuwe voorstelling van Toneelhuis prijkt een oude foto van regisseur Guy Cassiers en zijn vader en tv-icoon Jef Cassiers. De turbulente relatie tussen vader en zoon is meteen ook het uitgangspunt in De moed om te doden dat een grimmig familiedrama portretteert.

“It opened the senses and made me feel as if the girl on the other side of the wall was a part of me,” “Een doolhof van kamers waar je continu de aanwezigheid van de andere persoon voelt,” “Although disconnected, it felt very intimate.” Het zijn slechts enkele van de vele reflecties die bezoekers na hun deelname aan de architecturale theaterinstallatie HALL05 neerpenden.

“It opened the senses and made me feel as if the girl on the other side of the wall was a part of me,” “Een doolhof van kamers waar je continu de aanwezigheid van de andere persoon voelt,” “Although disconnected, it felt very intimate.” Het zijn slechts enkele van de vele reflecties die bezoekers na hun deelname aan de architecturale theaterinstallatie HALL05 neerpenden.

Het is donker. Een man betreedt de zaal, hijgend en zenuwachtig ijsberend. Als het licht aangaat staat daar Roberto Farías, bezweet en sjofel gekleed. Hij is klaar voor de immense krachttoer die hij met zijn monoloog de volgende 50 minuten zal brengen. Als Spaanse bedelaar legt hij de toeschouwer brabbelend uit dat we hem een aalmoes moeten geven. Hij zou er ten slotte meer mee kunnen dan wij.

Het is donker. Een man betreedt de zaal, hijgend en zenuwachtig ijsberend. Als het licht aangaat staat daar Roberto Farías, bezweet en sjofel gekleed. Hij is klaar voor de immense krachttoer die hij met zijn monoloog de volgende 50 minuten zal brengen. Als Spaanse bedelaar legt hij de toeschouwer brabbelend uit dat we hem een aalmoes moeten geven. Hij zou er ten slotte meer mee kunnen dan wij.

Backtracks is misschien wel het mooiste verhalenfestival dat Gent kent, en zaterdag kan je zelf ontdekken waarom! Gedurende de hele dag nemen acht bands en acht vertellers een aantal huizen van Gentbrugge over met de mooiste muziek bij waargebeurde verhalen uit het leven van mensen als jij en ik. Want het verhaal achter een gezicht uit de buurt, wanneer hoor je dat nog?

Backtracks is misschien wel het mooiste verhalenfestival dat Gent kent, en zaterdag kan je zelf ontdekken waarom! Gedurende de hele dag nemen acht bands en acht vertellers een aantal huizen van Gentbrugge over met de mooiste muziek bij waargebeurde verhalen uit het leven van mensen als jij en ik. Want het verhaal achter een gezicht uit de buurt, wanneer hoor je dat nog?

“De nieuwe Martha Graham is gearriveerd!”, jubelt de Huffington Post na het zien van de creaties van Amerikaanse topchoreograaf Trajal Harrel. Met zijn reeks Twenty looks or Paris is burning at the Judson Church maakt Harrel internationaal furore, en doet daarin ook Gent aan. In 2013 toonde hij ons al Antigone jr., en nu brengt hij daarvan de uitgebreide versie.

“De nieuwe Martha Graham is gearriveerd!”, jubelt de Huffington Post na het zien van de creaties van Amerikaanse topchoreograaf Trajal Harrel. Met zijn reeks Twenty looks or Paris is burning at the Judson Church maakt Harrel internationaal furore, en doet daarin ook Gent aan. In 2013 toonde hij ons al Antigone jr., en nu brengt hij daarvan de uitgebreide versie.

Abattoir Fermé komt dit najaar met twee nieuwe voorstellingen op de proppen, beide geregisseerd door Stef Lernous. Campo stunt, en laat deze voorstellingen afzonderlijk, maar ook op één en dezelfde avond zien. De grootste gemene deler van beide voorstellingen is hun locatie. Los Angeles, een aantrekkingspool voor velen, maar ook een stad in verval.

Abattoir Fermé komt dit najaar met twee nieuwe voorstellingen op de proppen, beide geregisseerd door Stef Lernous. Campo stunt, en laat deze voorstellingen afzonderlijk, maar ook op één en dezelfde avond zien. De grootste gemene deler van beide voorstellingen is hun locatie. Los Angeles, een aantrekkingspool voor velen, maar ook een stad in verval.

Na zijn passage op Rock Werchter en zijn forfait op Pukkelpop dit festivaljaar, was het niet verwonderlijk dat het concert van Mura Masa in Vooruit ranzig snel uitverkocht was. Wie zich tot die gelukkigen mocht rekenen, danste gisteren de benen vanonder het lijf. Alhoewel het nooit écht een dansfeest voor gevorderden werd.    

Na zijn passage op Rock Werchter en zijn forfait op Pukkelpop dit festivaljaar, was het niet verwonderlijk dat het concert van Mura Masa in Vooruit ranzig snel uitverkocht was. Wie zich tot die gelukkigen mocht rekenen, danste gisteren de benen vanonder het lijf. Alhoewel het nooit écht een dansfeest voor gevorderden werd.    

Bij twijfel, buk. Dat is de vertaling van de titel van When in doubt, duck, de nieuwe multimediale theatervoorstelling van creatieve duizendpoot Tine Van Aerschot. Althans, dat dacht ik. Bij aanvang van het stuk bleek het Bij twijfel, eend te zijn. Die absurde combinatie zet meteen de toon.

Bij twijfel, buk. Dat is de vertaling van de titel van When in doubt, duck, de nieuwe multimediale theatervoorstelling van creatieve duizendpoot Tine Van Aerschot. Althans, dat dacht ik. Bij aanvang van het stuk bleek het Bij twijfel, eend te zijn. Die absurde combinatie zet meteen de toon.

Hoewel Kate Mcintosh oorspronkelijk werd opgeleid tot klassiek danseres, houdt zij zich de laatste jaren voornamelijk bezig met grensoverschrijdende performances. Een bijzonder contact met het publiek creëren lijkt hierin het belangrijkste doel. In Worktable(2011) nodigt de Nieuw-Zeelandse uit tot het stukmaken van alledaagse voorwerpen, waarmee zij de aandacht voor gebruiksmaterialen verlegt.

Hoewel Kate Mcintosh oorspronkelijk werd opgeleid tot klassiek danseres, houdt zij zich de laatste jaren voornamelijk bezig met grensoverschrijdende performances. Een bijzonder contact met het publiek creëren lijkt hierin het belangrijkste doel. In Worktable(2011) nodigt de Nieuw-Zeelandse uit tot het stukmaken van alledaagse voorwerpen, waarmee zij de aandacht voor gebruiksmaterialen verlegt.

Julie Cafmeyer, theatermaakster en actrice, nodigt ons uit voor De Therapie. In een achterkamertje in Campo Victoria wacht zij op ons met een grote kring stoelen om zich heen. "Dit is geen voorstelling", verzekert zij ons. Ze heeft een probleem en wilt het ons voorleggen.

Julie Cafmeyer, theatermaakster en actrice, nodigt ons uit voor De Therapie. In een achterkamertje in Campo Victoria wacht zij op ons met een grote kring stoelen om zich heen. "Dit is geen voorstelling", verzekert zij ons. Ze heeft een probleem en wilt het ons voorleggen.

Een man ligt maandenlang te rotten in zijn appartement  en dat kán. In feite is dat helemaal  geen probleem. Wanneer het lijk begint te stinken, wordt het luchtzuiveringssysteem van het hele appartementsgebouw vervangen. Elektriciteitsrekeningen worden automatisch betaald. Van zijn familie was hij al jaren vervreemd, zij misten hem niet. Zijn cafévrienden dachten dat hij in het ziekenhuis lag. Maar hij lag dood in zijn appartement.

Een man ligt maandenlang te rotten in zijn appartement  en dat kán. In feite is dat helemaal  geen probleem. Wanneer het lijk begint te stinken, wordt het luchtzuiveringssysteem van het hele appartementsgebouw vervangen. Elektriciteitsrekeningen worden automatisch betaald. Van zijn familie was hij al jaren vervreemd, zij misten hem niet. Zijn cafévrienden dachten dat hij in het ziekenhuis lag. Maar hij lag dood in zijn appartement.