To be or not to be.. guilty.

Improvisatietheater, of eigenlijk niet, want deze mensen doen gewoon hun job. Yan Duyvendak en Roger Bernard zetten voor hun versie van de klassieker Hamlet een stel echte advocaten, voorzitters en andere juridische Eerwaardes op het podium. Het hoofdpersonage, wel een acteur, wordt voor het hof van assisen gedaagd voor de moord op Polonius. De jury? Het publiek.  

Rechtspraak intrigeert. Dat werd nog maar eens bewezen toen het proces de Gelder Vlaanderen wekenlang in de ban hield. Nu is deze fascinatie ook op het podium doorgedrongen. Het ene na het andere gezelschap snuistert tussen vuistdikke dossiers en stoffige toga's. In een tijdsspanne van twee weken gaan, naast Please, Continue ook De Waarheidscommissie (in het oud justitiepaleis van Gent) en Tribunaal (volledig gebaseerd op waargebeurde rechtbankverhalen) in première. Het topje van de ijsberg.

Toch valt dit stuk op. Enkel Hamlet, Ophelia en Gertrude worden gespeeld door acteurs. De anderen zijn gewone magistraten die vrijwillig een avondje het podium op gaan. Het licht in de zaal blijft aan, notitieboekjes worden uitgedeeld - foto's verboden, we staan braaf recht bij de aankondiging 'het hof'.

Educatief is het zeker, we overlopen alle stappen uit een echt proces. Maar levert dit goed theater op? Duyvendak en Bernard bedachten alvast enkele slimme truckjes om hun publiek te boeien. Toen Hamlet al stamelend op de vragen van de rechter antwoordde, kon je de gedachten van de volle zaal zonder veel moeite raden: waar is die eloquente Hamlet die ons overstelpt met diepzinnig monologen? (Een Hamlet die met elke straffe alliteratie ons een jaar van zijn strafmaat zou doen aftrekken?) Daarnaast werd pas op het einde verteld wie in de eigenlijke jury (van twaalf personen) zou zetelen. Niemand wou buizen op het einde van de les.

Deze artificiële spanningsboog was nodig. Het proces verliep realistisch, en dat betekende bij momenten ook: saai. Advocaten die elkaar herhalen, vragen naar de kleinste details. De acteurs moesten duidelijk wennen. Kasper Vandenberghe, als Hamlet-met-uitkering, bracht het er nog het beste van af. In tegenstelling tot de twee vrouwen, Anemone Valcke (Ophelia) en Ottolien Boeschooten (Gertrude) probeert hij zijn rol niet te theatraliseren.

Maar het geheel bleef wel kleven. Wie niet in de jury zat discussieerde in de bar tot het arrest bekend gemaakt werd. Grote vragen kwamen met het kleinste gemak naar boven. Over rechtvaardigheid, herkansingen en waar opsluiting al dan niet goed voor is. Hamlet zoals je hem nog niet zag, dat zeker.