Wat gebeurt er als je, ondanks alle waarschuwingen, een keurig opgebouwd leven opzij zet omdat je deep down niet liever wil dan je politieke stem uitbrengen, ongeacht het resultaat hiervan? Wel, dan behaal je een overwinning. Zo toont de No-campagne die het Pinochetregime wist ten val te brengen. En zo luidt ook de ondertoon van de nieuwste productie van Pablo Larraín: een esthetisch en authentieke prent met elementen als engagement, oprechtheid (en een extreem knap getalenteerde Gael García Bernal) als glijmiddel.

Afgelopen week ging ‘No’ exclusief in avant-première in de Sphinx tijdens Cine Hispánico: een initiatief die de Spaanse en Latijns-Amerikaanse cinema naar ons land brengt. Zij die gingen kijken, zullen het geweten hebben want de nieuwe productie van Pablo Larraín is op zijn zachtst uitgedrukt een voltreffer. Met die politieke mediafilm toont hij hoe het regime van de Chileense dictator Pinochet ten val komt na een eerlijk referendum die tegenstanders eindelijk een stem gaf na een periode van 15 jaar onherroepelijk zwijgen. Daarnaast toont de productie ook hoe massamedia bijdroeg tot een overwinning van, gelukkig maar, het goede kamp. Maar bovenal gaat het om de maakbaarheid van democratie: de meest tot de verbeelding sprekende beelden en oproepen halen het op het mooiste ideaal.

De kijker treffen deed Larraín inderdaad ten volle. Hij toont aan de hand van flashbacks, realistisch menselijke interacties en onderbouwd politieke conversaties, hoe de No-campagne zich een weg naar de overwinning baande. Dat is echter niet enkel zijn verdienste. Een mooi Mexicaans acteur, niemand minder dan Gael García Bernal, mag opnieuw spreken van een glansrol na zijn prestatie in Amores perros. Als Rene Saavedra, een jong getalenteerde reclamemaker die zijn talenten gebruikt om de dictatuur in Chili een halt toe te roepen, schittert hij opmerkelijk subtiel en subliem als nooit te voren. Saavedra was de grondlegger van een reclamecampagne vol humor en gelukzalige boodschappen: uitstekende wapens waartegen de norse dictator en zijn aanhangers niet tegen waren opgewassen. García Bernal heeft maar weinig woorden nodig om een breed gamma aan emoties over te brengen. Zijn kwajongensgehalte in combinatie met een natuurlijkheid in het spel, doen het hem. Hoe minder hij spreekt, des te meer vertelt hij.  

Enig puntje van kritiek zou betrekking kunnen hebben op het onscherpe camerabeeld. Toch zou dit van weinig inlevingsvermogen getuigen; het bewust gekozen, oude beeldmateriaal waarmee werd gefilmd, draagt steevast bij tot het authentieke karakter van een politiek troebele periode.

Het zou zonde zijn weerstand te bieden, zoals de titel aanspoort, want dit is een film die u moet gezien hebben. Dus voor wie de avant-première heeft gemist, vanaf mei speelt ‘No’ in de bioscoop! Ga maar kijken, het is de moeite waard!