Heel wat nieuws op de planken van Vooruit in het nieuwe seizoen. Op woensdag 3 en donderdag 4 oktober nodigen de schaars geklede performers Laura Kalauz en Martin Schick je om 20.00u uit in de Domzaal. Tijdens hun performance CMMN SNS PRJCT is het niet de bedoeling lekker lui weg te zakken in je stoeltje, maar om actief deel te nemen aan het spel. Sociale mechanismen die ondertussen al lang vanzelfsprekend lijken, worden ter discussie gesteld. Net zoals bij de welgekende promo-acties die zowat in elke handelsketen schering en inslag zijn geworden, krijgt het publiek allerlei items aangereikt (van een fles shampoo tot een ovenwant). De bedoeling is dat er een ruilhandel tussen het publiek en de performers ontstaat.

“Een politieke performance zonder met het vingertje te wijzen.” [DER STANDARD]

(c) Foto: www.kalauzschick.com

____________________________________________________________________________________________________________

opiniestuk:

De performance van Laura Kalauz en Martin Schick plaatst enkele rake vraagtekens bij de hedendaagse kapitalistische consumptiemaatschappij. Het fenomeen van nutteloze voorwerpen die lukraak worden uitgedeeld bij bepaalde acties of die de consument moeten verleiden tot een groter koopgedrag in de grootwarenhuizen is de aanvang van hun voorstelling. Verscheidene objecten zoals een zwembandje, een bus haarlak, een zak sprokkelhout e.d. worden aan het publiek uitgedeeld. De toeschouwer moet enkel zijn vinger eens opsteken bij de vraag ‘Who wants this?’

Iedereen is bereid om één van deze – nutteloze – voorwerpen aan te nemen. Niet dat de toeschouwer aan het wachten was op een zak sprokkelhout of een tennisraket. Niet dat hij/zij thuis meteen aan de slag gaat met dat voorwerp. Maar wel omdat het gratis is. Het materialisme viert hoogtij en iedereen is gebrand om zoveel mogelijk materie aan een zo laag mogelijke prijs te vergaren. Het nut of de duurzaamheid van spullen worden niet langer in vraag gesteld. Als de waterkoker na tien maanden stuk blijkt, halen we gauw een nieuwe.

De performance gaat door. Iedereen is blij met zijn nieuwe aanwinst. Maar er valt nog meer te krijgen. Ditmaal gaat het om de wedstrijd. Nog zo’n fenomeen waarmee we overstelpt raken. Een paar bekende film-, theater- of boekfragmenten worden gespeeld. Wie juist raad mag zijn nummertje in een zakje stoppen. Het zakje wordt met een sympathieke reclame-glimlach door mekaar geschud zodat de willekeur slechts één gelukzalige winnaar aanduid bij de trekking. Het publiek is nog steeds blij.

Moeilijker wordt het wanneer de performers met reële waarde beginnen werken. Er worden kansen geboden waarbij een toeschouwer twee euro kan inruilen voor vier euro. Vele handen in de lucht. Maar wanneer de sommen hoger worden en de ruil (beter nog de speculatie) meer twijfelachtig wordt, kijkt iedereen weer gauw naar zijn/haar schoenen. Twintig euro kunnen we echt niet verliezen! Enkele toeschouwers blijven verdwaasd achter met een stukje papier waar de performers dan maar handig “€20” op noteerden. Niet goed zo’n papiertje! Wij willen biljetten zien. Echte biljetten van de bank met een reële ruilwaarde.

Het materialisme en consumentengedrag viert hoogtij wanneer Laura en Martin hun stuk beginnen verkopen. Er wordt een License Agreement opgesteld waarbij ‘We’ (Laura & Martin) de voorstelling aan ‘You’ (iemand uit het publiek) verkopen. Het wordt opletten geblazen. Een stuk verkoop je niet zomaar. Bij annex 2 bevinden zich de voorwaarden van non-exclusiviteit. Het stuk gaat immers iedere avond de deur uit. Ook de auteursrechten moeten natuurlijk bij de echte makers blijven. Bovendien moeten er nog enkele formele uitgangspunten zijn die snel overlopen worden maar broodnodig in het hedendaags contractueel denken. Ik maak over aan jou op voorwaarde dat. Jouw rechten zijn als en slechts als. En de kleine lettertjes. Even op de foto met de man die er 16 euro voor betaalde.

Rest er nog 40 euro! Deze som behoorde na een vlugge berekening aan ons allemaal toe. Wat vangen we daar mee aan? Het beste is om democratisch te beslissen hoe we de veertig euro zullen spenderen. Iemand uit het publiek moest nog twintig euro. De persoon in kwestie stelde zich al gauw recht dat de helft reeds enkel in zijn/haar macht ligt. Democratisch werd slechts tien terugbetaald. Nog dertig euro. Iemand wou het verbranden. Iemand anders wou het zelf. Nog iemand anders wou de politiekers in de Theaterzaal gaan omkopen. Na een lang en heftig ‘democratisch’ door mekaar gebrabbel, bleek dat de enige goede (en misschien typisch Westerse) oplossing was om het aan een goed doel te schenken. Maar welk goed doel. Meningen verdeeld. De tijd was op. Iemand moest de knoop doorhakken. Dan maar Artsen zonder Grenzen.