Op donderdag 7 november haastten we ons, vanuit de gedachte dat een pas uitgekomen film die zo veel aandacht kreeg veel volk zou trekken, naar de laatavondvoorstelling van ‘Marina’ in de Kinepolis. Dat bleek helemaal niet nodig te zijn, er was nog ruimte zat in de zaal. Of dat aan het tijdstip, het weer of de film zelf lag, weten we niet. We weten enkel wat wij van de film vonden, en dat zit zo.

 Veel wisten wij voor we deze film zagen eigenlijk niet over Rocco Granata, maar dat is nu wel eventjes anders. Het verhaal van Rocco’s leven wordt in ‘Marina’ mooi en, voor de onwetende in ons, overzichtelijk gebracht. Opgroeiend in een klein en gezellig dorpje in Italië, moeten Rocco en zijn zus (en ook zijn mama) plots verhuizen naar het verre, koude, regenachtige België. Papa achterna!                                                       

Papa is namelijk gaan werken in de mijnen in Limburg, net als vele andere Italiaanse mannen die hun gezin een betere toekomst wilden schenken. De kleine Rocco is niet echt blij dat hij naar een ander land moet verhuizen. Zijn vader wil niet dat zijn zoon later in een mijn gaat werken, en Rocco wil dat ook niet. Maar wat Rocco wel wil, wil zijn vader niet. Dat wat Rocco wil, is muzikant worden. Zijn vader is erg sceptisch: van muziek kan je niet leven! Maar dat is buiten Rocco gerekend. Hij gaat er helemaal voor, en de rest is geschiedenis!             

Maar zo simpel is het natuurlijk nooit in het leven, Rocco had met heel wat obstakels af te rekenen voor hij echt succes kende. Naast muziek is er ook plaats voor romantiek. Rocco leert al snel een Limburgse schone kennen. Na veel rond-de-pot-gedraai komt ook daar schot in de zaak. We hebben natuurlijk te maken met een Limburgse meid, dan kan je moeilijk verwachten dat alles snel gaat, nietwaar? Grapje, die zogezegde traagheid van Limburgers is slechts een cliché, zoals er zo veel zijn.

 Nu we de inhoud van de film kort besproken hebben, moeten we misschien iets subjectiever worden. De acteerprestaties waren knap. Het verhaal wordt erg geloofwaardig gebracht, in die zin dat mensen zoals wij (die bijna niets wisten over Rocco Granata) geloven wat getoond wordt. De film is, zoals ze dat op de officiële ‘Marina’-website zo mooi zeggen, geromantiseerd. In films durft men de dingen weleens uit te vergoten. Voor de precieze levensloop van Rocco en familie wordt U doorverwezen naar de autobiografie van Rocco Granata himself.                        

Maar terug naar de acteerprestaties: die waren dus sterk. Matteo Simoni natuurlijk, die zich het schattige stemmetje van Rocco eigen maakte. Ook Evelien ‘Marina’ Bosmans was sterk in haar rol als ‘la ragazza del Welvaart’. Haar gelegenheidsvader Warre Borgmans maakte zich bij het grote publiek (of toch bij ons) niet populair door zijn onverdraagzaamheid tegenover de Italiaanse migranten. Al zou zijn houding op het einde van de film misschien een beetje veranderd kunnen zijn. Misschien, wij verklappen niets!

Salvatore Granata, Rocco’s vader, wordt gespeeld door Luigi Lo Cascio.Van zijn personage kunnen we exact hetzelfde zeggen als van dat van Warre Borgmans. Maar Salvatore is afkerig tegenover Rocco’s muzikale ambities, niet tegenover Italiaanse migranten. Logisch, want hij is zelf een migrant.

Acteerprestaties zijn natuurlijk niet alles. Ook het verhaal moet goed zitten. Het is belangrijk dat je in het begin van een film meteen mee bent, en hier is dat zo. Het verhaal is beklijvend. ‘Marina’ is een speciale film. ‘Het is eens iets anders’, heet dat in de volksmond. Maar toch hebben we er een beetje een dubbel gevoel bij: goed, maar niet super. Maar dat moet natuurlijk ook niet. Er zijn maar weinig films die echt (echt!) top zijn. Hiermee besluiten we: ‘Marina’ heeft ons helemaal niet teleurgesteld, maar zeggen dat je deze film gezien moet hebben… Nee, dat niet.