The Washington Post, The San Francisco Examiner, The Guardian en het Londense Time Out riepen ‘Dance’ uit tot beste dansvoorstelling van 2011. Maar het stuk is eigenlijk al veel ouder. Deze ‘Dance’ is een herneming van een voorstelling van Lucinda Childs uit 1979. Toen bestond het stuk uit vijf delen, nu worden er daar drie van hernomen: het eerste en het derde, choreografieën voor vier mannen en vier vrouwen, en het tweede, een solo die oorspronkelijk door Childs zelf werd gedanst.

Childs, die het vak onder andere leerde bij Merce Cunningham, staat bekent om haar minimalistische dansvoorstellingen, haar fenomenaal ruimtegebruik en haar samenwerking met andere kunstenaars.

Het idee voor ‘Dance’ ontstond tijdens de tournee van de opera ‘Einstein on the beach’ met muziek van Philip Glass. Childs en Glass besloten beeldend kunstenaar Sol LeWitt aan te trekken voor hun nieuwe voorstelling ‘Dance’. Die creëerde een zwart-wit film van passages uit de choreografie die geprojecteerd worden op het podium en zo inspelen op de dansers die je live aan het werk. De live dansers zijn nieuw, maar de film toont nog steeds de oorspronkelijke bezetting uit 1979.

Nog tot 14/10 kan je trouwens in Museum M in Leuven gaan kijken naar monumentale muurschilderingen van Sol LeWitt (www.mleuven.be).

---------------------------

‘Divine revival of the 1979 piece by postmodern dance icon Lucinda Childs, with its Philip Glass score and Sol LeWitt projections. It was, put simply, lots of dancers leaping back and forth across the stage in a repetitive manner – but that added up to the kind of wonderful, mesmerising, joyful minimalism that made you (well, me) want to start leaping as well.’ - Time Out

‘You watch the dancers’ subtle changes in accent amid unflagging speed, how they stream across the stage with a thrilling constancy that starts to feel eternal, and you think, yes, this is the essence of dance.”  - The Washington Post