An authentic story. 

Het Capitole raakte op een weekdag niet vol voor de klassieker West Side Story. De afwezigen hadden echter op alle fronten ongelijk. Alles zat goed voor een stevige avond topmusical.

West Side Story is sinds zijn aantreden op het podium in 1957 een hit. Het verhaal, een moderne interpretatie van Shakespeare’s Romeo & Julia, voert twee rivaliserende straatbendes op. Hoofdpersonage Tony hoort bij de Jets, Maria is de zus van Scharks-aanvoerder Bernardo. En zoals dat in het tragisch-romantische universum wel eens durft te gaan, vallen ze voor elkaar als een blok. Het noodlot lacht alvast in zijn vuistje.

Met de story is alvast niks mis: een evenwicht tussen lachen en huilen, iconische personages en geen losse eindjes. De maatschappijkritische delen in het stuk, lijken zelfs nog relevanter geworden, denk aan Officer Krupke of America. Belangrijker is dan ook wat de cast met het stuk doet.

We krijgen als publiek een cadeau: de productie kiest er resoluut voor de (authentieke) dans en muziek op de voorgrond te plaatsen. In hedendaagse musicaltermen is deze West Side Story bijna sober te noemen: geen zotte decorwissels, geen onverwachte verschijningen tussen het publiek en geen, hoera, houterig vliegende personages op de meest onlogische momenten.

Wat we wel voorgeschoteld kregen? Op de eerste plaats een indrukwekkende uitvoering van Bernsteins partituur. De muziek is geen sinecure, zowel voor de muzikanten als de zangers. Veel gevoel en geen valse uitschieters, zelfs niet bij de eindeloos hoge afsluiter van Tonight. Qua dans zagen we de oorspronkelijke choreografie van Jerome Robbins. Ook hier technische zware rollen die met enorm veel flair opgevoerd werden.

Genieten dus op alle vlakken, als het van deze productie afhangt zal West Side Story zijn status als klassieker niet snel verliezen.