Harde beats, glanzende pakjes, opzichtige make-up -denk aan blauwe glitterlippenstift en valse wimpers- en een choreografie van Yanis Marshall op het catchy nummer 'Brite Lines' van Lana del Rey: 'I look for you in magazines. I'm taking of my wedding ring' . Hiermee wordt 'Wellness', een voorstelling van de befaamde performance-artiesten Vincent & Florentina geopend en de toon is gezet.

Wie bewust kiest om Vincent Riebeek en Florentina Holzinger te bekijken, weet wat te verwachten: 

'Spirit', een beklemmend mengsel van bloed, naakt en glitters. Of 'Kein Applaus für Scheisse', waarbij Vincent en Florentina blauwe kots, masturbatie en plasseks afwisselen met een stukje poëzie.

Geen wonder dat mensen in het begin op het topje van hun stoel zitten, klaar om toegelaten te worden in de provocerende wereld van absurditeiten.

De kleurrijke en kitscherige popcultuur is de setting van 'Wellness'. Na enkele minuten vliegen de kleren af. Terwijl de dansers/acteurs in het begin opzichtige schmink droegen -denk aan die typische dragqueen-shows- wordt de make-up langzamerhand van het gezicht gezweet/geolied/gelikt/gewreven. De consumptiemaatschappij wordt op een parodiërende wijze ontkleed. Letterlijk en figuurlijk in zijn blootje gezet.

Maar al dat 'naakt' is niet dat wat ons beroert: het machtige kleurenspel, de hypnotiserende muziek en de toewijding van de performers tillen dit stuk meteen naar een hoger niveau.

Toch zijn de performers geen geboren vertellers: het ongemakkelijke accent van sommige acteurs en de houterige manier van acteren verstoren soms de magie. De gespeelde frustratie van Andrius wordt bijna lachwekkend.

Anderzijds is het niet de bedoeling van Vincent en Florentina om een pathetisch drama te creëren, lachen is toegestaan. En lachen is wat we doen. De maïsolie die uit de borsten stroomt , het groene ei dat Vincent 'uitbroedt', de plompe dansbewegingen van Florentina zorgen voor lachbuien die variëren van nerveus gelach tot schaterlachen.

Onder leiding van een charismatische guru, hun moederfiguur Renée worden Vincent, Florentina,Christian en Andrius begeleid in hun zoektocht naar hun innerlijke zelf. Onder 'invloed' van de mantra's die Renée opzegt: 'Touch your heart', 'Find your inner peace',... kronkelen de dansers naar elkaar toe, voelen ze elkaars lichaam, bereiken ze samen een erotische climax van zuchtende lichamen.

Gedurende het hele stuk streven ze naar de ultieme symbiose tussen een gezond lichaam en de gezonde ziel.

Renée die op een loopband haar mantra's opzegt, Florentina die Flashdance-gewijs danst (alleen de waterstroom die uit het plafond spuit, ontbreekt nog), de dansers die gestimuleerd worden om 'over hun jeugd te praten'...

De ironie maakt duidelijk dat hier een luchtje aan zit.

Zo worden niet enkel de banaliteiten van de  popcultuur behandeld, maar ook brengen ze een satirische ode aan het spirituele leven en de typische tendens van het streven naar de zuivere 'body, mind & soul'.

Dit gebeurt door meditatie, maar ook dans en orgies. Op die manier creëren Vincent en Florentina een beklemmend gevoel van een sekte, waarin de charismatische leider, letterlijk en figuurlijk, de sekteleden hun lichaam en geest penetreert en in trance brengt. De voorbinddildo-scene spreekt dan ook voor zich.

De ironische blik is niet enkel op de buitenwereld gericht, maar ook op zichzelf. 'Why are we buying all these expensive clothes for the show, we are naked most of the time'. Die vorm van zelfspot maakt dit stuk meer dan een uitdagend performancestuk. Maar is dit wel een door en door maatschappijkritisch stuk? Of is hier gewoon sprake van een typische Vincent & Florentina- 'Fuck it' attitude, waarbij ze gewoon doen waar ze zin in hebben?

Is het publiek overrompelen met enkele shockelement niet gewoon gemakkelijk om het gebrek aan échte inhoud te compenseren?

De voorstelling is gedaan, de toeschouwers praten nog wat na over de ervaring of gaan naar huis.

Men zal praten over de ei-scene van Vincent en Andrius. Of over hoe Renée Florentina 'op zijn hondjes' nam.

Opgewonden dat we dit kunnen navertellen, genietend van de geshockeerde blikken die we krijgen.

Dit wat Wellness een meesterstuk maakte: het smerige effect dat het heeft op de toeschouwers, hoe hij op een bijna perverse manier nageniet van al het provocerende dat hij mocht meemaken.

Ben je fan of geen fan, één ding is zeker: 'Wellness' blijft plakken.

Waarvoor komen wij anders?