1: Blancanieves, Speelde in Studio Skoop uit op DVD

Er was eens Pablo Berger een Spaanse cineast uit Bilbao die ondanks het feit dat hij al een halve eeuw op deze aardkloot loopt pas aan zijn derde langspeler toe is. Bij cinefielen doet de film ‘Torremolinos 73, een Deens/Spaanse coproductie uit 2003 misschien een belletje rinkelen maar het zal toch vooral met deze ‘Blancanieves’ zijn dat hij wereldfaam zal maken.

Berger baseert zich voor zijn verhaal over een Spaanse toreador/matador en zijn dochter op het sprookje van Sneeuwwitje. En alsof dat al niet genoeg stof tot nadenken vormt, kiest de cineast nog eens voor een terugkeer naar de goede oude tijd van de stomme film. Het leverde Berger maar liefst 10 Goya’s (noem het gerust de Spaanse Oscars) op waaronder die voor Beste Film en Beste originele script. Want versta het verkoopspraatje zeker niet verkeerd: Blancanieves mag dan wel gebaseerd zijn op Sneeuwwitje, het scenario bulkt van de originele ingevingen waardoor die Goya dik verdiend is.

2: Gravity Speelde overal, zal nooit het zelfde zijn op DVD

Vergeet Apollo 13 en Tom Hanks want Gravity met Sandra Bullock en Nespresso Clooney was die twee films samen wel tien keer in het kwadraat. De jongste prent van Alfonso Cuarón - de man die ons eerder ooit de masturberende Mexicaantjes in ‘Y Tu Mama Tambien’ bracht – wist een adembenemend zware indruk achter te laten op ons. Cuarón bewijst met ‘Gravity’ dat hij bijna aan de top van de ladder staat. De sky is de limit moet hij gedacht hebben en dat kan je met deze film best wel letterlijk nemen.

3: The Selfisch Giant, Film Fest Gent, Plateauprijs voor Best Film, komt op 10/01 uit bij Sphinx

Clio Barnard levert met The Selfish Giant een prent af met een hoog Ken Loach gehalte maar een duidelijke persoonlijke stempel. We volgen de jonge Arbor en Swifty in hun dagelijkse sleur om de eindjes van hun oudjes aan elkaar te knopen. Arbor is een kereltje op wie Rilatine helaas nog weinig effect heeft. Swifty is het gevoelig doch enorm slaafse maatje. Na een zoveelste akefietje op school, worden ze de deur gewezen. Maar thuis lopen de kinderen ook maar niks te doen. Arbor’s mama is de slaaf van haar eigen kinderen en Swifty’s mama de boksbal van haar man. U weet wel het type  mensen die volgens Etienne Vermeersch zouden moeten verboden worden om kinderen te verwekken. En dus lopen de jongens in hun geluk of ongeluk door zich te mengen in de louche handelspraktijken van de ijzerhandelaar Kitten. Ijzersterke prent die insloeg als een bom!

4: Like Father Like Son, Film Fest Gent, nu te zien bij Sphinx

In Like Father, Like Son volgen we Ryota an Midori en hun 6-jarig zoontje Keita. Het koppel heeft alles om gelukkig te zijn. Vader heeft een goed betaalde job. Moeder legt zich graag neer bij de rol van huisvrouw en zoonlief blijkt er eentje uit de duizend te zijn. Maar wanneer het koppel op een dag wordt uitgenodigd in het ziekenhuis waar Midori destijds beviel van Keita, dreigt het perfecte leventje in te storten. Uit DNA-testen blijkt dat Keita bij de geboorte werd gewisseld met een ander boorlingetje. Wat volgt is een emotionele rollercoaster in een film waarbij vooral de down-to-earth vertolking het contrast heerlijk mooi weet bloot te leggen tussen de verschillende types mensen op onze aardkloot.

5: The Imposter, speelde in Studio Skoop, nu uit op DVD

Op een verbluffend indrukwekkende manier neemt regisseur Bart Layton ons mee in een verhaal dat onze verbeelding plots te buiten gaat. Een verhaal dat aanvankelijk lijkt te gaan over een vermiste jongen maar al gauw de grens tussen fictie en non-fictie lijkt af te tasten.  Archiefbeelden worden afgewisseld met in scène gezette interviews of beeldfragmenten, maar aan de acteerprestaties valt dat alvast niet af te leiden. Op een indrukwekkend menselijke manier worden we door de betrokkenen meegezogen in een verhaal waarvan we allemaal de afloop willen kennen. Hoe sneller, hoe beter… Maar Layton pakt in het verhaal uit met de ene cliffhanger na de andere waardoor we quasi van begin tot einde met een mond vol tanden aan het scherm gekluisterd zitten.

6: Behind The Candelabra, speelt bij Kinepolis.
Als er twee Academy Awards zijn waarvoor ze dit jaar geen nominaties moeten doen, dan is het wat ons betreft die voor beste mannelijke hoofdrol en beste mannelijke bijrol. Elke concurrentie voor Michael Douglas en Matt Damon zal er toch alleen maar zijn om de zaal te vullen. Want man man man, wat hebben wij genoten (bijna letterlijk) van de manier waarop Douglas en Damon acteren in deze Behind the Candelabra, de laatste Hollywoodfilm van Steven Soderbergh.