‘Drugs kept me alive’ is de monoloog die Jan Fabre als hommage op het lichaam van de danser schreef, een lichaam getekend door hiv.

Het verhaal schetst het leven van een drugsverslaafde, balancerend  op het nauwe koord van overdaad en de dood. Hoe meer middelen hij neemt, hoe dichter hij de dood in de ogen kijkt en hoe meer pillen hij nodig heeft om toch nog in leven te blijven… Een paradox, uitgevoerd door één enkele danser, maar die meerdere en tegenstrijdige ervaringen, contrasten, en diepere onderbewusten oproept.

 XTC, ketamine, cocaïne, speed… Het zijn maar enkele handlangers van danser Tony Rizzi (ex-Forsythe) die de revue passeren. Hij belichaamt en verwoordt Fabre's monoloog in een synthetisch kleurrijk en tegelijk uiterst somber zwart-wit spel.

“Subliem” (De Morgen).