In 1908 verwierven De Vrienden van het Museum voor Schone Kunsten Gent op een Parijse veiling voor een mooie prijs een schilderij van Théodore Géricault (1791 – 1824) met als titel De waanzinnige moordenaar. Bij deze gelegenheid vroeg de lokale pers zich af wie er zo gek zou zijn om in zijn woonkamer het portret van een moordenaar op te hangen! Het portret – dat eigenlijk dat van een kleptomaan was – maakte samen met onder andere ‘de ijverzuchtige’ uit het Musée des Beaux-Arts de Lyon en de ‘kinderdief’ uit het Museum of Fine Arts in Springfield Massachusetts, deel uit van een reeks portretten van geestesgestoorden die door Géricault in het hospitaal la Salpêtrière in Parijs geschilderd waren.

Géricault kreeg les in schilderkunst van Claude Vernet en Pierre-Narcisse Guérin. Zijn vroege werk verraadt invloeden van Peter Paul Rubens en een interesse in het weergeven van emoties van mensen. Wanneer hij in 1816-17 naar Florence en Rome gaat raakt hij gefascineerd door zowel Michelangelo als de barok. Géricault behoort samen met Delacroix tot de toonaangevende kunstenaars binnen de Franse schilderkunst van de 19e eeuw. Beiden behoren tot 'de romantische school', tegenover het realisme van Gustave Courbet, Honoré Daumier en Jean François Millet en het classicisme van Jean Auguste Dominique Ingres. De romantiek van Géricault en Delacroix verschilt opvallend van de stijl van de Duitse romantici als Caspar David Friedrich of van Philip Otto Runge. De Fransen zijn vooral behept met de psychologische, emotionele kant; houden ervan heftige, intense dramatische conflicten uit te beelden en hebben belangstelling voor de gruwel van de oorlog.

Werken van andere kunstenaars zoals Füssli, Goya, Delacroix en Menzel laten ons toe om de context waarin Géricault werkte beter te begrijpen.

Deze tentoonstelling werd gerealiseerd in samenwerking met de Schirn Kunsthalle in Frankfurt.