Parsifal vormt het sluitstuk van de optimistische muziektheatertrilogie na Aida (2010) en Candide (2012).

Naar de tekst van Peter Verhelst, de dubbel regie van diezelfde Verhelst en Wim Opbrouck, en op de maat van componist Christoph Homberger, puren ze de originele Parsifal opera van Wagner uit tot de essentie. Waar Wagner vaak omschreven wordt als 'gids voor het labyrint van de menselijke ziel', wiens muziek het gestoorde los kan maken in de mens, heeft Verhelst er juist voor gekozen Parsifal van alle pompeuze bombast te ontdoen. Met als resultaat een bijna anti-Wagneriaans, of een toch zeker weinig typerend Wagneriaans muziektheater.

Ook de filosofiische essentie van het drama is radicaal in vraag gesteld: horen we de dag van vandaag wel nog te verlangen naar of te geloven in een heroïsche, reddende messias-figuur? Verhelst en Opbrouck stelden vast dat het Europa van vandaag niets meer voorstelt en vierkant wordt uitgelachen door zowel Amerika als de Arabische wereld. De zogenaamde Arabische lente deed het geloof in de democratie oplaaien, maar dat doofde al even snel weer uit. Om nog maar te zwijgen van de klimaatopwarming.

"Welk klein kompas wil jij meegeven aan wie na ons komt?", vroeg Verhelst aan acteurs Els Dottermans, Frank Focketeyn, Servé Hermans, en meer. Het antwoord getuigt telkens weer van het kleine, menselijke, nietige engagement in tegenstelling tot de grootse geweldadige revolutionaire gebaren van de vorige decennia. 

Waar Aida een pleidooi voor optimisme predikte, en Candide de keerzijde van dat geloof op scene bracht, tracht Verhelst met Parsifal een laatste visie op het concept van 'optimisme' te schetsen.

Parisfal, een intrigerend bolwerk van persoonlijke verhaallijnen en sprookjes die echter niet het anekdotale achterna wil hollen, noch de groteske bombast van Wagner zal herhalen, zal zeker en vast een universeel doch klein geloof in het optimisme hoog proberen te houden.

Veel verrassingen op een minimaal, sereen en uitgepuurde scene.