Bedrukte man zit voor een caravan, symbool voor onvervulde dromen. Zo opent de intrigerende Cyrano-interpretatie van NTGent.

De bedrukte man is Cyrano, een intelligente officier, die zijn uiterlijk niet mee heeft, maar is gezegend met een talent voor taal. Al gauw wordt duidelijk welk droombeeld zijn gemoed bedrukt. Cyrano is zijn hart verloren aan Roxanne, de 'volmaakte vrouw'. Hoewel Roxanne meermaals laat uitschijnen dat zij Cyrano bewondert voor diens taalvirtuositeit en er meerdere subtiele aanwijzingen zijn dat ook zij gevoelens koestert voor Cyrano, blijft de liefde voor Cyrano een onzegbaar gerucht. Hij kan zijn mentale barrières niet overwinnen, kan niet geloven dat hij in al zijn lelijkheid bemind zou kunnen worden, en krijgt de cruciale woorden dan ook niet over zijn lippen. 

Helaas, een vrouw blijft niet wachten, alle tijd is immers afscheid. Roxanne wil vooruit, gaat ervan uit dat Cyrano haar niet ziet staan en raakt onder de betovering van de oogverblindende maar weinig begaafde Christian. Om Roxanne voor zich te winnen sluit Christian een verbond met Cyrano, die zich neerlegt bij een rol als souffleur. 'Ik het inzicht, u het uitzicht. Ik de woorden, u de lippen', zo stelt Cyrano, die er met een arsenaal aan poëtische liefdesverklaringen in slaagt Roxanne te veroveren voor Christian. Wat Cyrano zelf niet gezegd kreeg pent hij neer en laat hij opvoeren door Christian. Christian maakt dankbaar gebruik van Cyrano's woorden en doet wat Cyrano niet kon, namelijk Roxanne de liefde verklaren.

De driehoeksrelatie stuikt echter al vlug in elkaar. In een chaotisch slot ziet Roxanne, die alsmaar is gegroeid in haar liefde voor Cyrano's woorden, haar vermoedens bevestigd dat het Cyrano's woorden zijn die haar zo in de ban houden. Ze verkiest te wiegen als een bloem in de bries van Cyrano's taal en laat Christian voor wat hij is. De schoonheid haalt het van de schone schijn. 

Bernard Dewulf bewijst met Cyrano eens te meer een waar woordkunstenaar te zijn en toverde de originele tekst om tot een genot voor het oor. De acteurs hebben de sublieme tekst op hun beurt nog een niveautje hoger getild. Zo zette Bert Luppens de perfecte Cyrano neer, als een bitter vat vol nauwelijks te onderdrukken emoties, meesterlijk in het schermen met woorden. De rol leek hem op het lijf geschreven. Ook An Miller en Harm Duco Schut wisten te bekoren. Julie Van den Berghe deed de tekst met haar verfijnde regie dan weer alle eer aan, creëerde een latente spanning door het gebruik van donkere soundscapes en wist te ontroeren met enkele prachtige beelden. 

      
Een tijdloos verhaal werd in de handen van Dewulf en Van den Berghe omgevormd tot een intrigerende en ontroerende voorstelling.