Het NTG heeft een veelzijdig assortiment aan producties die telkens tonen waar hedendaags theater allemaal naartoe kan gaan. Je kan er ook van uit gaan dat er op elke productie een bepaald kwaliteitslabel zit. Of dat nu komt door de vele klasse-acteurs die het NTG rijk is, de regie die vaak heel strak zit of door de inventieve decors die ze telkens weten te fabriceren, je komt nooit onvoldaan buiten. Als schrijver Peter Verhelst iets opvoert, kan het echter alle kanten uit gaan.

Parsifal is de laatste opera van Richard Wagner en het laatste deel in de muziektheatertrilogie van het NTG. Die begon in 2010 met Aïda, ging in 2012 verder met Candide en eindigt dus hier met een bewerking van Peter Verhelst, die samen met Wim Opbrouck ook de regie van deze Parsifal onder handen nam.

Wie de vorige bewerkingen van Verhelst heeft gezien, kent het ondertussen al: Hij neemt een klassieker, onderzoekt een invalshoek, maakt een minimalistische voorstelling die weinig met het origineel te maken heeft maar waar toch telkens subtiel naar verwezen wordt.
Het voordeel aan deze radicale bewerkingen is dat het resultaat verfrissend en diep kan zijn, met nieuwe inzichten in gevestigde klassiekers en hun thema’s. Het nadeel is dat het zo vaag en ontoegankelijk kan zijn dat je je na twee uur afvraagt wat je net hebt gezien, zoals bij Julius Caesar, de bewerking van Verhelst uit 2010. Parsifal ligt tussen de twee.

Deze Parsifal is één groot intens lament voor heldendom. Het stuk bevat prachtige aria’s uit de opera van Wagner, bewerkt voor koor en begeleid door een orgel met een jaren ’70 rocksound. Ze worden gebracht door het kinderkoor van de Vlaamse Opera en de spelers zelf. Dat wordt afgewisseld met fragmenten en getuigenissen van de personages. Frank Focketyn vertelt over zijn moeder terwijl hij een appel schilt, een meisje draait eerst drie minuten in het rond, gaat duizelig op de grond liggen en vertelt dan een schitterend verhaal over een jongen en de leugen. Het is heel afwisselend in kracht. Tot de held wordt onthuld, een indrukwekkende reus die opgevoerd wordt door de spelers.

Deze productie is groots in eenvoud en ontdaan van elke vorm van bombast waar Wagner zo graag mee werkte. Het resultaat is heel puur en melancholisch. Het raakt op een manier die je in eerste instantie niet kan plaatsen, maar waar je eigenlijk niet omheen kan. Het stuk heeft alleen een hoge instapdrempel en het kan geen kwaad het programmaboekje van voor naar achter te lezen voor je aan deze trip begint. De moeite voor wie wil ontdekken dus.