"Drugs kept me Alive" is -- kort samengevat -- een totaal ervaring.

"I'm a dancing ... pharmacy!",

Of hoe danser Tony Rizzi een uur lang de kicks, trips en downfalls van de drugsdans verpersoonlijkt. ('How can we know the dancer from the dance?'  deed er zelfs al niet meer toe!) De monoloog geschreven door Jan Fabre als hommage op het lichaam van deze ex-Forsythe danser Tony Rizzi, een lichaam getekend door HIV, was tegelijk pijnlijk zwart-wit als synthetisch kleurrijk. Het streven naar the impossibility of perfection, een zoektocht die zeker in de kunst- en danswereld geen eindmeet kent, doet hem naar de drugs grijpen. Het houdt hem in leven, het versterkt zijn leven -- "Life must be lived!", "That moment when death dies!" -- en tegelijkertijd maakt het hem waanzinnig kapot. Rizzi verheft de menselijke paradox tot de zestiende macht.

"I'm an incurable ... fantast!",

Het draait bij deze voorstelling bovenal om de verbeelding, om illusies en fantasie.  Illusies waarin je hartstochtelijk wil geloven en ongeremd hoopt vast te grijpen, maar die --letterlijk! -- zoals zeepbellen net op dat moment in je gezicht uiteen spatten. "I'm a magician ... with soap!", schreeuwt Rizzi op een bepaald moment, tegelijk eindeloos spelend met zeepbellen, zijn lichaam in een zeepbel, zijn leven als zeepbel. Het 'gebelleblaas' wordt tussendoor onderbroken door korte dirty soap commercials opgevoerd als parodie, en is er zelfs een heus zeepschuim producerende machine aanwezig op scene. Gedurende een hele tijd ligt er onaangeroerd een berg zeepschuim op scene, die zoals de HIV-bacterie ongestoord groeit in het lichaam van de danser, maar dan later over het gehele podium wordt  uitgestrooid (of veeleer als HIV-bommen worden uitgegooid). Ondanks het zuivere, helende, cleane aspect van zeep, staat hier vooral het fragiele, vluchtige van de zeepbel centraal, naast het destructieve, bombastische van de HIV-besmette schuimkraag. 

"Homo bulla est",

Vanitas motieven op overschot in de kunst, en toch is de dans die Rizzi speelt met zijn zeepbellen de meest beklijvende die gegeven kon worden aan dit lichaam gekervd door  "the big disease with a little name". Hij zwemt, glijdt, en danst over pillen, op drugs, met zeepbellen, en dat allemaal in z'n halfnaakte, ontblote eentje maar met complete overgave en in grenzeloze overvloed.