Het ding met opera is dat je nooit echt weet of het zal meevallen. Vooral voor jongeren blijft het vaak een sprong in het duister. Wij besloten om licht te werpen op Elektra and what light there was! Een voorstelling even zinderend als de naam, elektrisch zeg maar. Elektra is een opera die ons op het puntje van onze stoel heeft doen zitten van spanning en ons weer onderuit heeft doen zakken van genot.  

Elektra, de koningsdochter van de vermoorde Agamemnon, wil wraak nemen op haar eigen moeder Klytämnestra en haar minnaar Aigisthos, de twee daders. Haar zus Chrysothemis aan de andere kant wil de gruweldaden liever achter zich laten en een nieuw leven beginnen. Uiteindelijk wordt de klus geklaard door de dood gewaande broer, Orestes. Een familiedrama zoals enkel de Grieken dat kunnen dus. Wat Elektra zo goed maakt is dat ze erin slagen om deze oude Griekse tragedie dichter bij huis te brengen. Ook hier worden de goden bij het spel betrokken zoals dat hoort in een mythe maar meer dan dat gaat het om mensen en de gevoelens van die mensen. Ieder met zijn eigen kwelling en zijn eigen vurige wensen. Een verhaal waarin je je kunt inleven. Iets waar veel opera's vandaag de dag nog altijd niet in slagen.  

Bij een dramatisch verhaal hoort ook passende muziek. Als je verveling wilt vermijden, dan is Strauss je man! Zo dreigend en donker ­soms gevaarlijk­ het op het ene moment klinkt, zo speels en dromerig klinkt het op de andere. Dynamisch en meeslepend, Strauss' muziek is een heerlijk genot. Wat deze opera ook zo goed maakt, is de uitstekende verwevenheid tussen de muziek en het spel en zang van de operazangers. Zo ontstond de grootste spanning tussen de personages op de meest dramatische stukken van de muziek. Of leuker zelfs, wanneer de muziek juist speels en luchtiger werd wanneer de personages venijnig deden tegen elkaar. Het had bijna iets weg van Tom&Jerry­scènes, als toeschouwer behoorlijk amusant om te zien. Wij waren ook onder de indruk van de twee dames, Irène Theorin als Elektra en Ausrine Stundyte als Chrysothemis, die het stuk gedragen hebben met hun veroverend stemgeluid en présence.  

Er werd voor dit stuk niet de originele tekst van Sophocles gebruikt maar een versie van Hofmannsthal die sterk beïnvloed is door Nietzche's donkere kijk op het leven, Freuds Die Traumbedeutung en de femme fatale­obsessie uit die tijd. Dat allemaal zorgde samen met Bösch' regie voor een bloedige Mädchen(t)raum. Rood en roze, lipgloss en kettingzaag, bambi en hondsdolheid. Dat werd allemaal ook perfect weerspiegeld in het decor. Met drie grote muren en maar enkele attributen zoals een bed, een hobbelpaard en een bijl zou je denken dat het een kale setting was, maar niets was minder waar. De bebloede muren die moord, pijn en kwelling uitschreeuwden, vulden het hele podium. Bösch heeft geweldig werk verricht met deze Elektra­versie, hij heeft een geheel andere dimensie aan het originele verhaal toegevoegd en dat op een zeer subtiele manier. Zo begon het stuk met Elektra die om haar vader rouwde, ze moest dan ook haar vader wreken. Maar naarmate het stuk vordert merk je beetje bij beetje dat het niet meer enkel om het wreken van haar vader gaat. Het is meer dan dat, Elektra is degene die afziet, zij is degene die overal de dupe van is. Niet haar zus, niet haar broer, neen, zij. En ze moet koste wat kost haar zin krijgen. Ongeacht wie ze het daarmee moeilijk maakt, kwetst of zelfs de dood injaagt. Wij hebben gesmuld van de zelfingenomen manipulatieve verwende kleine rotmeid die op scène werd gezet. Daddy's little girl, dat was Bösch' Elektra.