Gezelschap: Toneelgroep Nunc

Tekst en regie: Benjamin Van Tourhout

Muziek: Jan Van Outryve

Met: Anne-Charlotte Bisoux, Nele Criel, Leen De Veirman, Michiel Haspeslagh, Sander Le Roy, Ides Meire, Leen Roels, Maxim Storms, Marc   Stroobants, Hanne Struyf en Dries Vanhegen

Het Geslacht Borgia II is een majestueuze voorstelling. Van zijn onderwerp over zijn tekst en scenografie tot en met zijn fenomenale acteurs. Alles klopt. Het stuk sleept je drie uur (inclusief pauze) mee doorheen de woelige geschiedenis van de Borgia-clan, leverancier van pausen en corruptie. In de originele setting van de Eskimofabriek kluistert de cast je zo kundig vast aan je stoel dat je zelfs geen moment krijgt om erbij stil te staan hoe slecht die stoelen wel zijn. Alleen een bom van een voorstelling kan zoiets tewerkstellingen...

Tot voor kort had Jan Modaal nog nooit gehoord van de Borgias, maar de laatste jaren valt er moeilijk naast te kijken. De pausenfamilie is hot stuff. In 2008 pakte Benjamin Van Tourhout uit met het eerste deel van deze Borgia-trilogie, in 2011 volgden series van zowel het Amerikaanse Showtime als van een Frans-Duits samenwerkingsverband. De BBC was zijn tijd ver voor en bracht in 1981 al een reeks uit over het wel en wee van de familie. Allen bewegen zich verbazend dicht rond het wonder van de historische correctheid. Voor zijn toneeltrilogie trok Van Tourhout zelfs naar het Vaticaan, alwaar hij toestemming kreeg in de catacomben de originele brieven van de beruchte familie Borgia te doorzoeken.

Subliem geacteerd

Het opvallendste aan Het Geslacht Borgia II is ongetwijfeld het talent van de cast. Dries Vanhegen doet Jermey Irons van de televisiereeks vergeten als ‘godfather’ Rodrigo Borgia en Anne-Charlotte Bisoux straalt in komische statigheid als Charles, koning van Frankrijk. Maar één actrice slaagt erin al die klassebakken naar huis te spelen: Leen Roels als Lucrezia, de Borgia-telg rond wiens liefdesleven deze hele voorstelling draait. Zelden zo’n krachtig historisch vrouwelijk personage gezien en eigenlijk gewoon zelden iemand zo goed zien acteren. Van lichaamstaal over intonatie tot charisma, ze heeft het allemaal.

Uiteraard helpt het dat de acteurs kunnen bouwen op een fantastische tekst. Het lijkt wel repertoiretheater waarnaar je zit te kijken. Hoe de Borgias hun lichaam verpanden voor macht, hoe ze aflaten en verjaardagsfeestjes voor Jezus willen organiseren om de kas te spijzen, hoe ze elkaar verafschuwen maar zich toch als één front verenigen naar externe vijanden, Van Tourhout weet het allemaal in perfecte dialogen te gieten. Op al wat niet door de bocht kan repliceert Rodrigo ‘dat is paus zijn he’. Zelfs als hij zijn vrouw opzet om kardinaal Della Rovere te verleiden:

RODRIGO:            Nen Borgia geeft niets voor niets.

VANOZZA:             Nee, hij geeft zijn vrouw.

RODRIGO:            Dat moet niet met volle goesting zijn. Dat is nen... Ja godver, nen tactische poepslaginstallatie.

Enkel de muzikale intermezzo’s werken niet altijd even goed. De polyfone zangstukjes bewerkstelligen echter wel heel goed wat ze beoogden: het label Borgia onuitwisbaar in je geheugen griffen. Geregeld zorgen ze voor een mooie adempauze en zelfs als ze niet op hun best zijn, zijn ze niet enerverend. Toch al een grote verdienste voor muzikale intermezzo’s. Ook de pauze had niet gehoeven. De voorstelling is zo meeslepend dat geen mens na anderhalf uur al vermoeid is. En na de pauze heb je toch weer een tijdje nodig alvorens je terug in de voorstelling gezogen bent.

Homo Fatale

Het Geslacht Borgia is opgezet als trilogie om het de allure te geven van een koningsdrama. Van Tourhout wilde zo de Borgia hulde brengen als icoon. Deel I, Homo Carnale, vertelde hoe de Borgia-clan op een corrupte en incestueuze manier aan de macht kwam in Vaticaanstad. De vijanden die ze op die klim naar de top hebben gemaakt spelen hen in deel II, Homo Fatale, flink parten. Kardinaal Della Rovere en de Franse koning Charles VIII houden de familie gevangen in Rome. De ene aast op het pausdom, de ander op de troon van Napels. Intussen heeft Rodrigo zijn eigen dochter bezwangert. Tot grote nijd van zijn zoon Cesare, die ook al niet kan weerstaan aan de charmes van zusje Lucrezia. Zij weet zich echter los te trekken uit de Borgia-chaos door Alfonso di Aragon te huwen. Maar eens Borgia, altijd Borgia. Er is geen ontsnappen aan de incest, het verraad en de hormonen van de Borgia-clan. Cesare vermoordt Alfonso en rijdt zijn vader klem. Staat een nieuwe paus van Rome op uit de as van zijn familie? Het wordt voer voor deel III, ik kan alvast niet wachten tot 2014...