Verdomme Vos, verdomme. (Alleen nu zal ik je één keer Vos noemen, want dat durfde ik in't echt echt nooit, het klinkt gewoon beter, je zou het beamen). En al was ik sinds m'n zestiende of zo niet meer zo gek op je muziek, het respect voor wie je was en wat je deed is nooit vergaan. Je was de trouwste fan van de geweldige radiozender die mijn thuis en werk is. Je was een man met een hart. Een tong, stem en pen er pal bovenop. Je was een hart. Eentje dat je met veel liefde met velen hebt gedeeld.

Vanavond is kippevel, op de manier waarop je het niet wil hebben. Dankjewel voor alles, zoals iedereen, dat kan niet anders, wou ik meer. Maar weet één ding zeker. Alleen jij man, alleen jij, zal nooit vergaan. Ik wacht op wie het zoals jij, met tonnen mens-zijn, kan zingen: 'alleen Vos blijft bestaan'. Met minder kan je niet worden geëerd. Gent en ik, we gaan je missen.

Alle rust en stilte aan familie, vrienden en wie hem na aan het hart stond. Tijd om het schone te kunnen plaatsen, hoe verschrikkelijk ook.