Slechts 5 jaar geleden is het dat de Gentse regisseur Eric De Volder overleed. Ineke Nijssen die nauw met hem samenwerkte in het theatergezelschap Ceremonia vond de tijd rijp en ging snuisteren op zolder om uit gevonden spulletjes en teksten ‘De vrouwen van de zolder’ te creëren. Deze ging gisterenavond in Avant-Première, en waar beter dan op zolder bij het Kunstencentrum Vooruit. Wat volgt is een beklijvende voorstelling over de jonge Giome en zijn alleenstaande moeder Geraldine.

“Ik geef mijn liefde als vanzelf ... of ze het verdienen of niet. Ik denk dat ik liefde geef, te veel.”

Doorheen de avond ontmoeten we Giome, Geraldine, Marie, Peter Napkin, de huisbaas en een rechter. Alle karakters worden vertolkt door Gilles de Schryver en Ineke Nijssen. Het is dan ook voor het eerst dat deze acteurs één op één een voorstelling maken. Of het werkt? De chemie tussen beiden spat van het podium. Net als de popcorn trouwens, die tijdens de opvoering de jonge Giome naar zijn eerste kus leidt. Later in het stuk vraagt de huisbaas aan de moeder om de popcorn van de vloer te rapen, wat er dan gebeurd laat niet meer los. Noch voor het publiek, noch voor de personages die worden geconfronteerd met gemis, het willen beschermen van elkaar, en dat dit niet altijd gaat.

“Van mijn moeder blijf je af. AF! AF! AF AF AF! AF! AF! WAF WAF!”

Het zijn niet de zwart-wit-rood geschminkte gezichten, het mooie verhaal, de experimentele belichting of de humor die het stuk dragen, maar de ijzersterke acteerprestatie van beide acteurs. In de domzaal zitten we heerlijk dichtbij het podium, en je voelt hen ook. Emoties vullen het stuk, en dat gaat razend snel. Het ene moment moet het publiek nog lachen om de (soms flauwe) grapjes, het andere moment zit je alweer aan je stoel gekluisterd omdat Gilles de Schryver je meeneemt in een scène waarvan je het liefste hoopt dat die niet ophoudt. Aan iedereen die nog gaat kijken: hou het moment in het oog waarbij Giome zijn moeder vertelt over het meisje in de vaart, en hoe hij achter haar aan had kunnen zwemmen. De belichting kleurt blauwgroen, en even lijkt het alsof hij écht daar in het water zwemt.

Hun inventieve manier om van het ene naar het andere karakter te springen is het vermelden waard. Wie gaat kijken merkt dat een paar verhoogde schoenen of een grote hoeveelheid touw al erg veel kunnen doen. Naast een telefoon op de grond en een kledingrek aan de zijkant is het décor verder leeg. Meer hebben ze niet nodig. De acteurs worden na afloop terecht beloond met een daverend applaus en worden tot 4 maal toe terug geroepen. Ondanks de zwaardere thema’s in het stuk, is het vooral toneel om bij te ontspannen. Helaas is in Gent alles uitverkocht, maar wie wil kan deze komi-tragedie van het KIP wel nog op 1 december gaan bekijken in Utrecht. Op 24 februari spelen ze nog in Brugge en op 26 maart in Antwerpen. Aanrader!

Foto's : Thomas Dhanens