Het boek, de documentaire en nu ook de film, vertellen het verhaal van Phillipe Petit. De Fransman spande een kabel tussen de twin towers van het World Trade Center. Alsof het nog niet illegaal genoeg was, stapte de koorddanser vastberaden van de ene, naar de andere kant. Waarom zou Robert Zemeckis moeite doen een film te maken, wanneer er al een geweldige documentaire is? Wel, het gevoel van de walk over de kabel, zou niemand behalve Petit, ooit nog meemaken. Tot vandaag, want met de ongelofelijke 3D-technieken en lasercinema, is deze film een ware traktatie. Tenzij je hoogtevrees hebt, want vergis je niet: dit is de Vertigo van onze generatie. Wanneer het laatste halfuur van de film in gaat, is het tijd voor het adembenemende hoogtepunt. Een hoogtepunt waar je van geniet en moet om glimlachen. Spannend, zelfs wanneer je weet hoe het verhaal afloopt. Angst wanneer iets dreigt mis te gaan, de vreugde wanneer iets lukt. Aan wie de film links laat liggen omdat hij enkel in 3D te bezichtigen is: don't. Er zijn nu eenmaal films waarvoor 3D uitgevonden is en die van mij een golden ticket krijgen, The Walk is er een van. (foto: (c) IMDB)

Het verhaal van monsieur Petit biedt niet enkel visueel heel wat mogelijkheden en dat heeft Robert Zemeckis goed begrepen. Met films als Back to the Future, Cast Away, Forrest Gump en Flight is hij de man van de grote verhalen. Hij krijgt hierbij hulp van Joseph Gordon-Levitt, onder meer bekend van Looper, 10 Things I Hate About You en 500 days of summer. Een paar blauwe lenzen, ietwat vreemde pruik en een overdreven Frans accent, meer heeft JGL niet nodig om perfect weer te geven hoe de man in werkelijkheid was: arrogant en toch dromerig, leutig en toch druk. Op z'n Woody Allen's wordt de vierde muur doorbroken, wanneer Petit het verhaal aankondigt. Helemaal boven op het Vrijheidsbeeld in NYC, met de twin towers in de achtergrond, vertelt Petit waar zijn droom begon. Enerzijds geeft dit de film niet echt een meerwaarde, anderzijds is Petit zo'n unieke en bizarre man, dat het wel bijna aanvaardbaar wordt.

Inderdaad, bijna. Want ook al was de scène op het Vrijheidsbeeld weggelaten, dan was er nog steeds de voice-over. In de documentaire was dit nodig, want het is Phillipe Petit zelf, die de kijker doorheen heel wat video- en beeldmateriaal loodst. Hier is Joseph Gordon-Levitt te horen die alles wat te zien is, nogmaals uitlegt. Het is begrijpelijk dat het publiek moet begrijpen wat cavaletti's zijn, omdat dan pas begrepen wordt hoe uitzonderlijk de coup eigenlijk was, maar dit kan ook visueel mooi in beeld gebracht worden en was dus beter achterwege gebleven. (foto: (c) IMDB)

Maar niet alleen Zemeckis haalt alles uit de kast. Ook Zemeckis favoriete componist Alan Silvestri brengt een ongelofelijke score mee: bombastisch en snel, het plaatje is perfect wanneer de muziek gecombineerd wordt met de hoge wolkenkrabber en enorme dieptes. Over dieptes gesproken, in de overige cast is weinig diepte terug te vinden. Ben Kingsley maakt van zijn personage een oude, verloren man zonder trots en oeuvre. Terwijl ons verteld wordt dat het bij Papa Rudy exact andersom is. Van de grote liefde tussen Petit en Annie uit de documentaire is bijna niets te zien. Toch heb ik het gevoel dat ik hier niet moet in overdrijven, de volledige film is een spectaculaire wandeling, waarin een ode aan de twin towers helemaal niets te maken heeft met het feit dat ze ooit neergehaald werden.

De woorden To Reach the Clouds, Man on Wire en Phillipe Petit zeiden u misschien nog niets, maar daar komt dankzij Robert Zemeckis zeker verandering in.

 7,6 / 10

Manon Huysman, een beetje Man On dus.