Omgeven door de ijle koude lucht buiten en de nog ongeopende tentoonstelling van Rinus Van De Velde binnen, vond vrijdagavond Icarus Nights plaats. Dat kunst en muziek goede maatjes zijn, is reeds lang geweten. Het S.M.A.K. bleek dan de gepaste plaats te zijn voor die innige vriendschap. De Duitse Verlichtingsfilosoof Kant meende dat, via een correct smaakoordeel van het schone, we onszelf kunnen verheffen. Kant mag dan een idealist geweest zijn, hij had wel een beetje gelijk. Ik betrapte me er meermaals op compleet van de wereld te zijn.

In de inkomhal zouden drie intieme concerten doorgaan en de drie artiesten varen op eigen wijze in het water van ambient en drone. Het was de 17-jarige Glenn Dick die de spits mocht afbijten met zijn soloproject Find Hope In Darkness. Een zwaarmoedige naam voor zwaarmoedige muziek. Hoewel de live gitaarstukken helaas af en toe minder te horen waren, stuurde hij met verve een betonnen, muzikale muur af op het publiek. Of een overdonderende pletwals.  De zware drones pleegden een overval op het gemoed. De puike visuals - ik zou er een essay over kunnen schrijven – begonnen bij de ratio en logica van lopend bandwerk in fabrieken, opgevolgd door landschappen waar de industrie zich manifesteerde en eindigden in felle kritiek op de maatschappij. De link met Kracauer en zijn “The Mass Ornament” kwam spontaan op. Ondanks de soms te geladen, desolate en melancholieke golven is het met spanning afwachten wat de getalenteerde Glenn nog gaat uitbrengen in de nabije toekomst. 

Waar ik me bij Find Hope In Darkness in een duistere hoek bevond, dobberde ik bij Herbstlaub in vrolijkere wateren. Jens Vydt, een Belg in Berlijn, verleidde ons met elektronische, weelderige en melodische klanken zonder visuele effecten. De gitaar werd, door een misverstand, vervangen door samples maar het deed geen afbreuk aan de ervaring. De eerste helft stak met kop en schouders boven de tweede. Het was zweven, soms neigen naar danspasjes en daarna horizontaal liggen. Het waren melodieën die een wandeling in dromenland schonken. Herbstlaub liet niemand onbewogen achter en bespeelde het gevoel op heerlijke wijze. Naar het einde toe gebruikte hij naast de piano ook de xylofoon. Ik waande me dan in een ‘Four Tet meets Nicolas Jaar’-bijeenkomst - wat op zich een aangename belevenis is, maar het is bijlange niet zo heftig als de “transcendentie” die ik onderging in het eerste deel van de set. Niettemin was het geweldig: varen op warme zeëen van betoverende tonen en beats waarbij het publiek haar eigen visuele effecten kon fantaseren.

De kers op de taart, de apotheose van de avond, was Kevin Verwijmeren uit Delft met zijn release ‘Those Glorious Hights’. Zijn inspiratie haalt hij uit gerenommeerde ambient muzikanten zoals Tim Hecker en Loscil. Na deze avond kan hij bijna als hun gelijke aanschouwd worden! Met krachtige en intense klanken was het onmogelijk om niet op te gaan en verloren te raken in de nevelige gangen van ons onderbewustzijn. Hij sneed en ontleed de ziel met subtiele, intieme strijkers en verzorgde direct erna de wonde. Naast onze oren verwenden de visuals van kunstenaar Jan van der Kleijn onze ogen. In bijna avant-gardistische stijl nam hij ons op sleeptouw mee door zwart-witte bossen, micro- en macrobeelden van roodgekleurde ogen en dubbel belichte figuren. Het was een explosie van klank en kleur die elkaar blindeloos aanvulden.  Kevin Verwijmeren maakte zich heer en meester van onze aandacht en gedachten. Woorden bleven afwezig na de laatste noot en een zeldzaam moment van absolute stilte hing in het S.M.A.K. 

Zo begroette ik de nacht, volledig sprakeloos. Dromend, begeesterd door de nacht en trillend door de koude genoot ik na totdat de slaap mij overmande.