Julie Cafmeyer, theatermaakster en actrice, nodigt ons uit voor De Therapie. In een achterkamertje in Campo Victoria wacht zij op ons met een grote kring stoelen om zich heen. "Dit is geen voorstelling", verzekert zij ons. Ze heeft een probleem en wilt het ons voorleggen.

Haar probleem ligt in de liefde. Waarvandaan komt haar verlangen naar datgene wat ze niet kan krijgen?

Haar probleem ligt in de liefde. Ze heeft altijd relaties gehad met mannen die ze aanbad en ze komt net uit een relatie met iemand die háár nu eens aanbad. Dat voelde onvolledig. Waarvandaan komt haar verlangen naar datgene wat ze niet kan krijgen? Ze stelt ons de vraag, en gaat zo bij haar toeschouwers in therapie.

"Maar mevrouw, u denkt toch niet dat wij hier uw problemen gaan oplossen?", vraagt een man, terwijl hij om zich heen kijkt. Cafmeyer lacht, natuurlijk niet. Ze wil onze verhalen horen. Onze ideeën bij de liefde. En wie praat er nu niet graag over de liefde?

Zo komt het gesprek wankelend op gang. Eerst vragenderwijs. Wat zoek je in een man? Wat zijn de verlangens die je miste in je vorige relatie? Naarmate het uur vordert is de groep meer op zijn gemak en wordt openhartiger. Er zijn geen toeschouwers, aangezien men samen het stuk maakt, ieder vanuit zijn eigen perspectief. De therapie is er niet alleen voor Julie, maar voor alle deelnemers. Iedereen kan van elkaar leren. Een tienermeisje vult het verhaal van een weduwe aan. Een gescheiden man spart met een angstige vrouw. Een gelukkig getrouwd koppel zit recht tegenover een aan elkaar frunnikend stel dat elkaar pas vier dagen kent. Iedereen heeft zijn eigen ervaringen en deelt van daaruit zijn visies.

Het gaat vaak niet eens meer om de problemen van Julie, het gaat over wat liefde is. Over iemand kennen, over iemand missen, over iemand haten en over rouw. En telkens als het gesprek stilvalt, is er de hoofdvraag om op terug te vallen. Cafmeyer modereert en neemt de rol op zich van de geholpene, terwijl ze heus wel weet dat ze ogen opent via haar problemen.

De Therapie is een uur verplicht nadenken over wat je van het leven verlangt. Een helende sessie zonder dat er een diagnose gesteld moet worden. Deze therapie zoekt niet naar de perfecte combinatie van antidepressiva om de keuzestress van het leven aan te kunnen, maar schrijft een gezonde dosis egoïsme voor. Deze bijeenkomst leert ons ook dat hoewel mensen in alle maten en soorten komen en we het niet altijd met elkaar eens zijn, we wel allemaal naar liefde verlangen.

Het uur wordt afgesloten met een applaus dat lijkt op een ‘applausje voor jezelf’ op een zelfhulpbijeenkomst. 

Het uur wordt afgesloten met geklap dat lijkt op een ‘applausje voor jezelf’ op een zelfhulpbijeenkomst. Na afloop blijft iedereen hangen. Er heerst een gevoel van saamhorigheid. We hebben net onze diepste zielenroerselen met elkaar gedeeld.