Waar was je gisteren toen je in de Charlatan moest zijn? Vraag jezelf dat maar terecht af.

"You can come closer but only if you want to.", met deze woorden opende Lucy Dacus gisteren haar concert voor Democrazy in de Charlatan. Ze droeg een old school trui in pastelkleuren en felrode lipstick die je in een soort van Twin Peaks haze brengt. Beschrijvingen van musici zijn achterhaald en onnodig maar haar aura op het podium is zo veelzeggend dat het bijna als een affront kan worden gezien mocht ik het niet vermelden.

 Lucy Dacus weet, enkel zoals zij dat kan, het publiek aan het nu te verankeren.

Haar songs worden beschreven als ‘twangy indie rock slow-burners’. Amen. Haar muziek blijft nazinderen net omdat het op zo’n gracieuze wijze een scherpzinnige en witty maar bovenal authentieke inkijk weet te bieden in de wereld en gedachten van iemand die je onvermijdelijk zal intrigeren. Ze wordt terecht vergeleken met Frankie Cosmos en Sharon Van Etten. Haar muziek is op een heel charmante manier easy going (zonder daarbij simplistisch of cliché te zijn, integendeel) en Lucy Dacus weet, enkel zoals zij dat kan, het publiek aan het nu te verankeren.

Dit jaar bracht ze No Burden uit, een album die treft door de eerlijkheid van de lyrics, zeker als die gemeten wordt aan de autenciteit van een live Lucy Dacus. I don’t wanna be funny anymore, haar bekendste song, biedt soelaas voor elke puber en postpuber die een atypische levensloop leidt. Dream State... gaat over tijden van verwarring en verlies waar ze terecht de woorden ‘Without you I am surely the last of our kind’ uitpuurt als een lyrische ontboezeming. Troublemaker Doppelgänger laat ik in het ongewisse (tip van de sluier: gaat over (o.a.) 'beauty queens' en 'good hygiene'), for you to discover...

Lucy Dacus heeft nog maar één album uit, maar ze verraste ons gisteren al met twee nummers uit het album dat – zo zei ze het zelf – hopelijk weldra op No Burden zal volgen.