Abattoir Fermé komt dit najaar met twee nieuwe voorstellingen op de proppen, beide geregisseerd door Stef Lernous. Campo stunt, en laat deze voorstellingen afzonderlijk, maar ook op één en dezelfde avond zien. De grootste gemene deler van beide voorstellingen is hun locatie. Los Angeles, een aantrekkingspool voor velen, maar ook een stad in verval.

In het eerste stuk, BUKO van Charles Bukowski, zien we twee drinkebroers, vertolkt door Dominique Van Malder en Tom Vermeir, struikelen  en strompelen door het leven in een groezelig motel in L.A. Ze drinken, lallen en scheppen op over hun nachtelijke veroveringen. Beide acteurs spelen met een enorme toewijding en energie, maar de tekst laat soms te wensen over. Aan hilariteit geen gebrek, en de manier waarop bepaalde anekdotes worden verteld, is ongelooflijk sappig. De humor komt echter veel te vaak op hetzelfde neer: seks en drank. Dit stuk gaat na meer dan twee uur vervelen. Er is te weinig ruimte voor stilte en bezinning.
De gortdroge manier waarop Vermeir de zaal doet bulderen is fenomenaal en hij overklast van Malder hierin. Het lichtspel is knap, en geeft met haar abrupte wissels mooie breuken aan in de gemoedstoestand van de personages.

Het gaat over hoe diep de mens kan vallen, en hoe goed hij erin is zijn eigen val te ontkennen. Die boodschap is sterk, maar gaat soms verloren in de ellenlange dialogen en de ietwat karikaturale personages. L.A. als een stad van imago’s, van bling, van schijn, maar als je binnenkijkt in de huizen zie je hoe de mens verstikt kan worden in een vanzelfsprekende alledaagsheid.

The L.A. Play, het tweede deel, is tekstloos. Abattoir Fermé deed met dit stuk haar imago van no-nonsense attitude alle eer aan. We zien een heel sterke Chiel van Berkel met een sublieme Tine Van den Weyngaert. Ze springen van de ene absurde situatie in de andere, met een intrigerend gebruik van geluidsfragmenten, van luguber tot heel ludiek. Zo zien we van Berkel als ober, als macho én als pianist. Alle personages zijn typetjes die zo uit een film van Tim Burton kunnen zijn weggelopen. Er is een heel rijke maquillage die het geheel net dat ietsje meer geeft. Een enorme stroom aan prikkels zorgt voor een trance waarin de toeschouwer volledig wordt meegezogen. In The L.A. Play durft men volop te gaan voor fantasie en theatraliteit. En dat is heel welkom.

Deze twee voorstellingen samen vertonen is echter niet echt een meerwaarde. Mensen verwachten een soort doorlopende lijn, en die blijkt er niet zijn. Toch zet Stef Lernouts hiermee zijn creatieve flexibiliteit in de verf. Twee geheel verschillende voorstellingen met elk hun eigen waarde. The L.A. Play is het meest vernieuwend en origineel. Los Angeles als het baken van onechte identiteit, van schijn. Maar schijn bedriegt.