’t ARSENAAL en regisseur Michael De Cock weten het publiek met overtuiging mee te nemen naar het Russische platteland van zo’n honderd jaar geleden. Witte berkenbomen wuiven in de wind en drie zussen dromen over Moskou. Een aangename theateravond waarin Tsjechov standhoudt als relevant schrijver in de 21^ste eeuw.

Tsjechov schreef zijn stukken in het verre Rusland voor de woelige Oktoberrevolutie van 1917, maar deze auteur weet duidelijk een gevoelige snaar te raken bij hedendaagse gezelschappen en publiek. Vorig seizoen struikelde je over de Oom Wanja producties, dit jaar komt deze weemoedige nonkel weer op bezoek in La Barraca en kan je naar De Meeuw. 

Maar het Mechelse gezelschap ’t ARSENAAL koos voor de Drie Zusters. Na de dood van hun vader beslissen Olga, Masja en Irina, die samen met hun broer Andrei in een weinig opwindend provinciestadje leven, dat het dringend tijd is om terug naar Moskou te keren. In die bruisende stad zullen ze zonder twijfel het geluk vinden. Jaren later is het verlangen even groot maar de hoop om er ooit er geraken aanzienlijk kleiner. Tsjechov zelf benadrukte altijd dat zijn stukken geen duistere tragedies waren. Integendeel, hij zag het publiek liever in lachen uitbarstte dan in tranen. De discussies hierover met zijn regisseur Stanislavski zijn legendarisch.  De vader van de method acting produceerde in Tjechov’s ogen ‘cry-babies’, wat ervoor zorgde dat hij uit pure frustratie zijn eigen stukken niet meer wou komen bekijken.

Waarschijnlijk had hij de interpretatie van ’t ARSENAAL wel  kunnen smaken. Het gezelschap focust op de eenzaamheid en onmacht van de personages, maar laat kansen om hen in hun hemd te zetten niet voorbijgaan. De achtergrond van lusteloze berkenbomen die vanaf het plafond naar beneden bengelen geeft ironische commentaar op elk passioneel statement dat er op de verder bijna lege bühne wordt geuit.

Er wordt gesnoeid in personages en archaïsche zinsconstructies, wat de acteurs zeker meer ademruimte geeft.  Van Elina Kuppers die over het podium dartelt als levenslustige Irina tot Isabelle Van Hecke die al giechelend de perfect onsympathieke Natasja neerzet, over de acteerprestatie viel niet te klagen.

Tsjechov stelt grote levensvragen in deze parel van het theatercanon. Toch valt het geheel niet zwaar op de maag, chapeau.

(foto credits: www.tarsenaal.be)