Faust ofte de Krakeling beneden de Louteringsberg.

Het theatercanon kraakt. Candide kon zelfs de grootste optimist niet overtuigen, de meeuw werd afgeschoten en het debat Repertoire leeft! kon niet zonder de ondertitel ‘of is het dood?’. Toch weten makers soms ook te overtuigen met grote klassiekers, zoals NTGent met Faust. Voor zo’n prachtzin van Pjeroo Roobjee verkoop je met plezier je ziel.

Faust heeft als personage mythische proporties aangenomen. Hij mag in het rijtje van Don Kyoto, Antigone, Hamlet. Stuk voor stuk figuren die de theaterwereld eindeloos tot nieuwe lezingen inspireren. De Faust in de tekst van Pjeroo Roobjee is in de eerste plaats geen wetenschapper, maar een man die van het leven wil genieten. Mefisto belooft hem de hemel op aarde als hij hem vervolgens mag meeslepen naar de hel. Faust stemt vrolijk toe. Tot hij de liefde tegen het lijf loopt.

Roobjee bespeelt alle registers van het Nederlands met bravoure. Faust en Mefisto, ofte respectievelijk Jan Decleir en Koen De Sutter, dansen een sublieme dodendans met zijn ellenlange zinnen.  Ze genieten van de taal en wij genieten met hen mee.

Het decor is soberder. Op scène zien we een houten constructie die iets wegheeft van het dek van een ship. Centraal staat een werk van de Antwerpse kunstenares Nadia Naveau. Het geheel ondersteunt de tekst en laat de typetjes van de twee vertellers nog meer tot hun recht komen.

Faust is weer wat onsterfelijker geworden.