Zaterdagmiddag Boekenbeurs. Een onaangename confrontatie met warmte, plakkerigheid en drukte. Dit doe je niet voor je plezier, dit doe je voor Karl Ove Knausgard. Een schrijver uit het Noorden, die zijn hele leven bundelde in zes boeken, vertelt over wat hem drijft.

En dat is heel wat. In totaal pende Karl Ove Knausgard 3500 pagina’s. Het geheel noemt hij lekker controversieel ‘Mijn Strijd’.  Heel eerlijk schrijft hij over zijn moeizame band met zijn vader, zijn jeugd, zijn relaties, zijn kinderen, ... .

Met diezelfde openheid beantwoordt Karl Ove Knausgard de vragen van Roderik Six, chef boeken van de Focus Knack en dat levert een interessant interview op. Zo vertelt hij over een vier jaar durende writersblock, die uiteindelijk verdween toen hij inspiratie haalde uit de poster die vlak boven zijn schrijverstafel hing. Daaruit ontstond zijn tweede boek ‘Engelen vallen langzaam’, waarin hij onderzoekt hoe engelen zijn ontstaan en hoe ze weer verdwenen.

Karl Ove Knausgard vertelt veel en met overgave. Het kost geen enkele moeite om aandachtig te blijven. Hij spreekt zoals hij schrijft: uitgebreid en puur. In zijn boeken lees je ellenlange beschrijvingen van plaatsen waar hij woonde, landschappen die hij zag, ... . Roderik Six vraagt zich terecht af hoe hij zich die details herinnert. Het antwoord is simpel: ‘Het is alsof je een reis maakt. Eens je terugdenkt aan het huis van je grootouders, komt er zoveel meer naar boven. Opeens zie je alles weer voor je: van de kleur van de gordijnen tot de geur van je oma’s jas. Mensen hebben veel meer herinneringen dan ze denken.’

Het mooiste antwoord krijgen we op de vraag waarom hij het zesdelige Mijn Strijd heeft geschreven. ‘Ik had eigenlijk alles wat ik wou: een vrouw, drie kinderen, een mooi appartement in Stockholm en ik was schrijver. Toch heerste er een soort leegte in mijn leven. Alles was zo chaotisch: twee kleuters en een baby die ik doodgraag zag maar die tegelijk het bloed van onder mijn nagels konden halen, een relatie waarin geïnvesteerd moest worden en rekeningen die je op tijd moet betalen.

De hele molen van boodschappen doen, pampers verversen, koken en kleren wassen was de doodsteek voor mijn schrijven. Tegelijkertijd vroeg ik me af waarom een schilderij me veel meer kan ontroeren dan mijn bloedeigen kinderen. Langzaam groeide de drang om te ontsnappen uit het gezin en groeide het besef dat ik steeds meer op mijn vader leek. Om uit te zoeken waar mijn leegte en vragen vandaan kwamen, begon ik aan Mijn Strijd.’

Waar Karl Ove Knausgard van op kijkt is dat zoveel mensen zich herkennen in zijn chaotische anekdotes over zijn gezin. Het feit dat we allemaal dezelfde problemen hebben lijkt hem gerust te stellen. We zijn niet alleen.

Na hoogmoed, de val. Hoe diepgaand het interview was, zo oppervlakkig was de signeersessie. Hou je persoonlijke helden op een afstandje is een wijze raad. Netjes op een rij en met het boek in de hand wachten tientallen fans op een persoonlijke kriebel. Iedereen hoopt dat hij of zij de uitzondering zal zijn, dat hij of zij diegene is waar Karl Ove Knausgard in een oogopslag zijn gelijke vindt en waarmee hij een filosofisch gesprek aangaat over literatuur, liefde en het leven.

Jammer genoeg blijft dit beperkt tot een vriendelijke maar vermoeide blik  en ‘Best wishes to ... ‘ op de eerste bladzijde.

Dinsdagavond om 20u00 in de Vooruit wordt Karl Ove Knausgard geïnterviewd door Cath Luyten. Luister aandachtig, denk na over wat er wordt verteld maar vraag in geen geval een handtekening.