“De onmogelijkheid om met iemand samen te zijn. Ofte: de teloorgang van een koppel.”  Zo beschreef Julie Cafmeyer de essentie van haar nieuwste stuk: Is this porn? No, this is love die vorige week in premiere ging in Gent. Na vorige voorstellingen "De Therapie" en "Bombastische liefdesverklaringen", wijdt ze zich ook in deze voorstelling aan de liefde.

Wie voor de voorstelling online wat opzoekwerk had verricht, zag bij tegenspeler ‘nog zoekende’ staan. Totdat het publiek netjes in de zaal zat, had zelfs Cafmeyer geen idee wie haar relatiepartner zou zijn. Ze liep al azend rond op zoek naar een tegenspeler, en belandde bij een vlotte man met een blonde kuif. Het script werd hem overhandigd. Vanuit de zetel startten ze het gesprek met het publiek met één simpele zin:  “Wij zitten in onze grootste relationele crisis ooit.”

Van de kleinste ergernissen tot de belachelijkste ruzie, hun gesprek weerspiegelt wat veel jonge relaties beleven.

En zo gaat de ludieke therapeutische sessie van een koppel van start. Van de kleinste ergernissen tot de belachelijkste ruzie, hun gesprek weerspiegelt wat veel jonge relaties beleven. Frustraties om zijn domme blik die geen vastberadenheid uitstraalt of zijn gesmak wanneer hij eet. Een vermoeide fake lach om zijn grappen die eigenlijk niet zo grappig zijn. Zij die haar seksuele fantasieën deelt en concludeert dat hij die te radicaal vindt wanneer hij niet enthousiast genoeg reageert. En hoewel velen zich ooit wel in dergelijke situaties hebben bevonden, blijft het stuk aan de oppervlakte drijven. Een relatie lijkt niet verder te gaan dan seks en banale discussies.

De situationele humor domineert de voorstelling van begin tot eind. Het feit dat de man wat stuntelig zijn script voorleest, zorgt ervoor dat de flow vaak wordt onderbroken. Cafmeyer moet zelf ook af en toe terugvallen op de tekst, verward door haar charmante tegenspeler. Samen wekken ze de indruk soms af te wijken van het script. Het publiek zit er lachend bij, maar toch blijft het wachten op het ruwe, ongerijmde dat dergelijk spektakel met zich mee kan brengen. Iedere luchtige onderbreking lijkt een opening te zijn voor het echte werk. En deels worden die verwachtingen afgelost, wanneer ze een symbolische middelvinger uitsteekt naar de Hollywoordindustrie met haar Beyonce-parodie. Twee danseressen op de achtergrond en een blanke Jay-Z zorgen voor een variërende mise-en-scene. Ook haar pleidooien voor de liefde geven ruimte voor emoties en ervaringen. Beiden resulteren opnieuw in seks en passie, met de tegenspeler die af en toe een woord moest herhalen om de boodschap sterker te maken.

Iedere luchtige onderbreking lijkt een opening te zijn voor het echte werk.

Een kusscène vormt onverwacht het einde. Het blijft niet duidelijk welke boodschap Cafmeyer precies wou overbrengen. Zijn deze banaliteiten haar definitie van de teloorgang van een relatie? Uit ze zich over de hele lijn kritisch op hoe er tegenwoordig met relaties wordt omgegaan? Of kan een passionele relatie net wel mogelijk zijn? Ondanks de verwachtingen van een artistieke of zelfs persoonlijke verrijking, bleven toch velen op hun honger zitten.