Vorige week was een periode vol keuzestress voor de Gentse cinefiel. Van 28 maart tot 1 april pakte het filmfestival Courtisane uit met meer dan 30 experimentele films uit alle hoeken van de wereld. Woensdagavond was het in KASKcinema de beurt aan de zwart-wit film Grass van Hong Sang-soo. Het is zijn meest recente film, of dat denken we toch, want de Zuid-Koreaanse regisseur brengt aan een waanzinnig tempo het ene na het andere werk uit.

In Grass volg je samen met een jonge schrijfster (Kim Min-hee) 66 minuten lang de gesprekken van vreemden in en rond een koffiebar in het traditionele district van Seoul. De eigenaar van het café krijgen we nooit te zien, maar het schijnt een onwaarschijnlijk goed persoon te zijn. Verstopt in een hoekje met haar laptop in de aanslag verwerkt de jonge vrouw elke conversatie tot een literair fragment. Een meisje beschuldigt de jongeman tegenover haar van de zelfmoord van een gemeenschappelijke vriendin, een gevallen acteur smeekt een vriendin om hulp, een omhooggevallen scenarioschrijver flirt met het meisje tegenover hem. Tussendoor worden ontelbaar veel sigaretten gerookt en vloeit er alsmaar meer soju, de Koreaanse sterkedrank. De schrijfster staat lang aan de zijlijn te luisteren, maar blijft niet onopgemerkt door de anderen. Het begint met een korte goedendag als zij en een andere gast buiten gaan roken. Daarna waagt de scenarioschrijver zelfs om even aan haar tafeltje te komen zitten. Ze blijft de boot afhouden, maar wanneer de avond valt, schuift ze toch bij aan de tafel, waar ondertussen bijna elk personage zijn plaats heeft gevonden.

De invloed van de Franse cineast Robert Bresson, Hong Sang-soo’s grootste inspiratiebron, is duidelijk aanwezig. Eén van zijn films, Une femme douce, stond ook gepland tijdens het festival. Bressons uitspraak “Filmen is de kunst van het weglaten” is toepasselijk in Grass.

De conversaties verlopen stroef en de stiltes zeggen meer dan wat er werkelijk uitgesproken wordt.

Helemaal stil is het echter nooit: elk gesprek wordt bijna overstemd door de klassieke muziek die weerklinkt doorheen het café. Dankzij de muziek komen de emoties van de personages meer tot hun recht, waardoor je als publiek intenser meeleeft met het verhaal. Op de tonen van onder andere Franz Schubert, Richard Wagner en Jacques Offenbach, ontwikkelt de muziek zich parallel met de gesprekken: alsmaar luider en krachtiger naarmate de inhoud van de discussie zwaarder wordt. De muziek is tegelijk ideaal om het anders nogal monotone ritme van de film te doorbreken, want buiten de gesprekken gebeurt er weinig noemenswaardig. Die eentonigheid geeft je soms de aandrang om op je horloge te kijken. Het is dus goed dat de film maar een uur duurt, anders zou saaiheid de bovenhand kunnen nemen.

Ondanks het gebrek aan actie, laat Grass een diepe indruk na.

De discussies laten je niet meteen los en na de film wil je de ontbrekende puzzelstukjes vinden.

Wie is bijvoorbeeld de mysterieuze café-eigenaar? Waarom beschuldigt het meisje haar vriend van die zelfmoord? Hong Sang-soo brengt door middel van eenvoud sterke cinema naar voren. De verhaallijnen verwikkelen zich met elkaar en komen uiteindelijk samen tot een bitterzoet einde. Nog lang niet alles is gezegd, maar er is nog een fles soju en een lading sigaretten om de avond verder mee te zetten.