Een redevoering van Cicero is een retorisch meesterwerk, zoveel staat vast. Jarenlang hebben we echter altijd deze teksten gezien als... u raadt het, teksten... Daarom was dit toneelstuk een uiterst goede zaak, hoe klonken de catilinarische redevoeringen in hun oorspronkelijke bedoeling? 

Laat het ons zo zeggen: Als ik Lucius Sergius Catilina was dan had ik me nu waarschijnlijk ergens in een donker holletje in het noorden van Italië verborgen om er nooit meer uit te komen... De redevoeringen waren zo krachtig en overtuigend gebracht door Guido Vanderauwera dat het wel leek alsof Cicero zelf voor ons stond. Het toneel zelf was dus een monoloog, waardoor het des te overtuigender was.

Tussen de redevoeringen door deed "Cicero" ook enkele beschouwingen over zijn eigen werk, over wat hij deed. Op sommige momenten was dit wel aangrijpend en gaf het je stof tot nadenken, op andere (zij het schaarse) momenten was het dan weer iets te klef. Maar dit is dan ook mijn mening.

Over het algemeen was dit stuk erg indrukwekkend en stond het als een huis, niettegenstaande de schaarse middelen. Het is een grote aanrader voor Latijnnostagici, liefhebbers van de klassieke oudheid en liefhebbers van politiek en recht.

O tempora, O mores!