Ik denk niet, dus ik ben.
Straffe uitspraak?
Wat gebeurt er als je op een dag beslist bepaalde herinneringen voorgoed uit je geheugen te wissen?
Die eerste deep kiss in ‘t vuil steegske bijvoorbeeld.
Of de ontdekking dat je je body kan voortbewegen door die twee uitsteeksels onderaan schaarsgewijs en ritmisch te bewegen.
Of het eerste afscheid van een geliefde van wie je je plechtig voorgenomen had om nooitoftenooit afscheid te nemen.
Of een herinnering zo pijnlijk dat zelfs de schaduw van die herinnering je ziek maakt van nostalgie.
Of een bit feitelijke kennis waar je niet om gevraagd had, maar die je nachten zweterig en slapeloos maakt.

Kan je gaten slaan in je eigen geheugen? Blijft dit zonder gevolgen? Of bestaat er zoiets als het geheugen van het geheugen, waardoor je nooit echt zonder herinneringen bent?

Gewist is een voorstelling over het herbeleven van de ‘eerste keer’. Een gevecht tegen het herinneren. Een oefening in vergeten. Zes lijven geven zich over aan de zoektocht naar het niet meer weten. Fysiek theater met een serieuze hoek af.

Tumult.fm had een gesprek met regisseur Jim T. Maes en actrice Lies, dat hoor je hiernaast.

Alle info vind je hier.