Tien dagen lang niets dan jazz in op de Gentse Bijlokesite. Of toch niet echt, Gent Jazz programmeert graag buiten de krijtlijnen van het genre. De eerste dag staat in teken klassieke, filmische pianomuziek. Dat het een zonnig startschot was, hoeven we je allicht niet meer te vertellen.

Het terrein kreeg tegenover vorig jaar een lichte makeover: de tent op de grote weide is groter, en vooral hoger, dan ooit. De garden stage staat niet langer in een tent, maar in openlucht. Voor de rest is de formule over het overgrote deel onveranderd gebleven: jazz, jazz, jazz en alle andere genres die aanleunen tot het genre.

Guy Van Nueten mocht de nieuwe main stage inwijden. Van Nueten is misschien niet meteen zo’n klinkende naam, maar een volkomen onbekende is hij ook niet: met The Sands schreef hij de bescheiden belpop-klassieker April and June. Daarnaast werkte hij mee aan verschillende platen van Admiral Freebee tot dEUS als arrangeur, dan niet als uitvoerder. Van Nuetens werk beperkt zich niet tot het pop- en rock circuit. Net zoals zijn collega’s Yann Tiersen en Noah Van Den Abeele, krijgt ook zijn naam veel weerklank in dans, -theater en -filmmiddens. Tijdens zijn concert putte hij voornamelijk uit zijn laatste langspeler Contact, een album vol aangrijpende pianoliedjes. Daarnaast speelde hij ook enkele soundtrack van enkele film- en dansvoorstellingen. Van Nueten maande zijn publiek meermaals aan om het stil te houden. Tegen het einde van de zijn set speelde hij Lento Pacifico, een nummer dat volgens Van Nueten enkel in doodse stilte kan worden gespeeld. Er klinkt dan ook geen noot teveel in dat lied. En hoewel Van Nueten concludeerde dat stilte een luxegoed is geworden, vonden wij zijn opvoering van de spaarzame ballade behoorlijk beklijvend.

De muziek van Noah Vanden Abeele, de volgende act op de main stage, klonk al wat meer aangespekt: zijn arrangementen werden bijgestaan door vijf strijkers. Aan het begin van z’n opvoering vertelt hij over zijn grote liefde voor improvisatie, voor hem de enige manier om even aan de dagdagelijkse sleur te ontsnappen. Zo vertrekken al zijn composities: verstand op nul, en spelen. Hoewel de bombastischere sounds, klonk het ensemble timider in de oren klonk dan het optreden van Van Nueten. Vanden Abeele kon dan weer wel rekenen op een groter publiek. 

Met Rymden werd de lans van de pianomuziek voor eventjes gebroken. De Noorse groep bracht jazz. Dat hadden we toch een beetje gemist op deze eerste dag. Het trio - contrabas, drums en keys - experimenteerde met klassieke jazz, én elektronica. Elk instrument werd op verschillende ondenkbare manieren bespeeld: de bassist sloeg met plectrum zijn dikke contrabassnaren aan, de toetsenist ging zijn semi-elektrische piano te lijf met drumstokken, en de drummer haalde zijn drumsound door equalizers en andere gekke effecten bakken. Rymden bracht ons het eerste spannende jazzconcert van de Gent Jazz 2019. 

Afsluiten deden we met Yann Tiersen, de Franse componist die u wellicht kent van zijn soundtrack voor Amélie Poulain. Het centrale themanummer van de film liet hij thuis, maar wel bracht hij ons de perfecte soundtrack van het einde van een bloedhete hete dag op de Bijlokesite in de plaats. Met de peperdure Steinway & Sons-piano die al de hele dag op het podium stond, bracht hij de volle tent in beroering met met eenvoud en melodie. De repetitieve, voortstuwende pianoklanken gaven een braaf publiek - murw door de warmte of bedweld door Tiersen - genoeg munitie om weg te dromen. De man had weinig woorden maar meer dan één instrument. Vaak greep hij naar z’n viool - wat ons best kon bekoren -maar soms ging hij door de knieën om twee kinderpianootjes te lijf te gaan. Een beetje een overbodige toevoeging, aar dat vergeven we hem, na zijn prachtige concert, met veel plezier.