Ik mocht gisteren naar de film op kosten van Tumult FM.  Er stond een heel erg lange wachtrij aan het kassaatje van Sphinx, maar een kwartiertje later zat ik in de zaal. Helemaal alleen. Later kwamen nog enkele cinefielen mij in het donker vergezellen. We waren met weinig, de rest ging naar Offline...

Therese Desqueyroux ofte ‘de nieuwe film waar Audrey Tautou in meespeelt’ begint idyllisch. Twee jonge meisjes, mooi weer, vakantie, de zee. Zomers zoals we die gewoon zijn. Het camerawerk is detaillistisch en zintuiglijk, op sommige momenten ook erg schilderachtig en impressionistisch. En dan zijn de meisjes dames geworden en verschuift de focus van het beeld naar het verhaal. We bevinden ons in de roaring twenties, en de vele mutsen en hoofddeksels vallen mij op. Naast ook de soundtrack, die voornamelijk klassiek is, maar wel mooi.

Claude Miller is een geweldige acteursregisseur. Amélie Poulain is volwassen geworden. En niet dat het een met het ander te maken heeft, althans dat hoop ik, maar de altijd vrolijke Amélie is hier wel écht in depressie verzonken. Was ze maar altijd jong gebleven … Ik zou je dan ook aanraden je inlevingsvermogen thuis te laten, zoniet op een laag pitje te zetten. Gewoon om te vermijden dat je wankel de zaal uitloopt en je meteen iets érgs leuks of onnozels gaat doen. Als in: op youtube Rowan Atkinson intypen, bijvoorbeeld.

Zeer opmerkelijk is de complexiteit van het personage Therese – zoals ik hierboven al liet uitschijnen: opmerkelijk straf neergezet door Audrey T. Therese is een erg belezen jonge vrouw die op jonge leeftijd trouwt, maar niet uit liefde. Ze leeft in een microwereld waarin ze de verveling met boeken bestrijdt. Wat het personage gelaagd maakt, is het bewustzijn van haar anders-zijn en haar sterke verlangen om tegelijk een éénvoudige ziel te zijn. Later zal ze geen overspel plegen, zoals Madame Bovary dat deed, maar ze zal haar man vergiftigen. Of op zijn minst toch de poging wagen, want manlief overleeft en vergeeft, uiteindelijk. Maar voor die vergiffenis –een mooi woord om te gebruiken in de context van een gifmengster- speelt Audrey Tautou een sombere Therese. Een depressiever iemand kan je je haast niet voorstellen. Alles lijkt uitzichtloos, hopeloos en haar schoonmoeder noemt haar hypocriet. Ze wordt verstoten en gevangen gezet in haar eigen huis. Een geseling voor haar vrijgevochten geest.  

Helemaal verbouwereerd laat de film je echter niet achter. Een weinig warme verzoening en een kleine glimlach van Therese moet wat zalf op de gapende wonde in je hart, veroorzaakt door de dodelijk efficiënte vertolking van de eens zo vrolijke Therese –of bedoelde ik nu Amélie- smeren, net voor de aftiteling op je afkomt.

Een drama (echt!) dat je moet gezien hebben als je een volwassen geworden Audrey Tautou aan het werk wil zien. Ze speelt uitdagend, intens en neemt je met een vingerknip mee. Maar vergeet niet van de muziek te genieten.