Het zal misschien wel op advies van zijn vader Leonard zijn geweest dat Adam Cohen maandag naar Gent afzakte. Aangezien het Sint-Pietersplein niet vrij was, die Winterdroom toch, speelde Cohen junior dan maar in de Minardschouwburg. Hij toert al een tijdje door Europa in het voorprogramma van Rufus Wainwright, maar maandagavond was het podium voor hem alleen. Van een half uur optreden naar een concert van 90 minuten leek niet altijd evident, maar Cohen vulde de avond onder andere met amusante bindteksten en enkele sterke covers.

Toen Adam Cohen zijn nieuwste album aan zijn vader liet horen, kreeg hij de dag erna een bericht in zijn inbox: “Adam, your record took me to a place where nothing else matters. You should call it ‘Like a man’”. En zo geschiedde, want als de Lord of Song zelve je advies geeft dan volg je dat op.
Adam is niet altijd zo happig geweest op zijn muzikale achtergrond. Op zijn eerste drie platen zwierf hij vooral rond tussen de Franse chansons, rock en motown, met weinig succes. Met ‘Like a man’ lijkt hij zich pas echt comfortabel te voelen in de schaduw van zijn vader en dat merk je ook tijdens zijn optredens. In zijn beste nummers klinkt zijn stem echt als een jonge Leonard Cohen, al mag hij voor zijn songschrijfkunsten nog wel een paar keer bij vaderlief in de leer gaan.

Eén van de hoogtepunten van de avond was de cover van ‘Nothing compares to you’, geschreven door Prince maar bekend van Sinead O’Connor. Cohen heeft natuurlijk niet het stembereik van laatstgenoemde Ierse sirene, maar bracht het nummer in duet met zijn celliste Mai Bloomfield. Het resultaat was een breekbare klaagzang, begeleid door het vrouwelijke strijkorkestje dat hij had laten overvliegen uit Canada. Maar ook met zijn eigen nummers wist Cohen te verrassen en ontroeren. Titeltrack ‘Like a man’ en ‘Anne’ toonden de artiest op zijn best. Met ‘Matchbox’ ging het dramagehalte helaas wat te hoog de lucht in. Hij zong het nummer met een witte telefoonhoorn aan zijn oor, shakers (mini-sambaballen) in zijn andere hand en veel theatraliteit. Net iets erover dus.
Ook het laatste nummer, ‘Raise your voice’, had een iets te groot ‘Live Aid’-gehalte in vergelijking met de intimiteit van de rest van de set.

“A lot of you people might not know it, but I’m the son of a very famous comedian from Quebec… Céline Dion. And I think it’s high time to bring one of mothers’ songs.”, grapte Cohen voor hij aan het fenomale ‘So long Marianne’ begon. Hij bracht één van zijn vaders beste nummers met veel passie en goesting. Vlaamse concertgangers en meezingers zijn niet altijd de beste combinatie, maar met deze hommage aan zijn vader kreeg hij het overwegend grijze publiek volledig mee.

Nu hij zijn plaats gevonden lijkt te hebben naast zijn vader en in de muziekwereld, is Adam Cohen een veel interessantere artiest geworden. Hij slaagt erin zijn eigen stijl en identiteit te ontwikkelen zonder te ver van de voetstappen van zijn vader te wandelen. Het is vooral die combinatie dat zijn liveoptreden zo aangenaam maakte.