Ontroerend Goed staat al jaren garant voor fenomenaal en grensoverschrijdend theater. Altijd anders, altijd prikkelend en bijzonder verfrissend. Met All That Is Wrong strijken ze opnieuw neer in Campo.nu en het belooft weer gigantisch goed te worden.

Want: In 'Pubers Bestaan Niet' verbrandde ze Barbiepoppen en analyseerde wat anderen dachten. In 'Teenage Riot' gaf ze tips om graatmager te worden en keek naar volwassenen als beesten in een kooi. Koba Ryckewaert is nu 18 en weet dat er vanalles mis is in de wereld. Ze moet er alleen vat op krijgen. Ze is beter in schrijven dan in spreken, dus tekent ze, op de grond. Te beginnen bij zichzelf. Meisje. 18. Belg. Mager, maar niet anorectisch. Moeder alleenstaand, dus weinig geld. Heeft dat te maken met de economische crisis? En wat met de opwarming van de aarde, eenzaamheid, de macht van multinationals? Wat kan zij doen om het op te lossen? Niet alles, maar ook niet niets. In 'All That Is Wrong' staat Koba er alleen voor, met een beetje hulp van een vriend. Maar ze maakt keuzes. om er zich aan te houden.

Regisseur Alexander Devriendt over All That Is Wrong

“Ik had enorm veel redenen om dit project te maken. Eerst en vooral wilde ik werken met Koba. Zij speelde mee in Pubers bestaan niet en Teenage Riot en ik hou enorm van haar presence op scène. Ze is net achttien geworden, de leeftijd waarop je ‘de grote wereld’ instapt en de druk begint te voelen om belangrijke beslissingen te nemen. Koba is ook een goede schrijfster, maar ze heeft last van een writer’s block. Ik zag een voorstelling voor mij waarin ze zou afrekenen met wat haar tegenhoudt en er een kunstwerk van zou maken.

Voor Ontroerend Goed wilde ik een manier vinden om een intieme performance te creëren, zonder terug te grijpen naar één-op-één-theater. Ik heb nog nooit een solo gemaakt, maar iets in die aard stond al lang op mijn verlanglijstje. Wat mij interesseert is verschillende manieren onderzoeken om de levenservaring van één enkele persoon – zijn of haar universum – te tonen, maar niet via de klassieke technieken van een theatrale monoloog. In die zin beschouw ik Koba meer als kunstenares dan als actrice. Ik wilde dat ze haar eigen, persoonlijke manier om zich uit te drukken, in dit geval: schrijven, zou gebruiken en dat de voorstelling van haar was. Ik denk dat er een grote intimiteit schuilt in het feit dat ze er helemaal alleen staat, met enkel een krijtje en een vod, en het publiek een inkijk geeft in haar gevoelens en gedachten. Het is een uiterst kwetsbare positie, maar ze slaat er zich met veel karakter door.”

All That Is Wrong komt heel dicht bij het soort werk dat ik zelf zou verwachten van een gezelschap dat zich theaterperformancegroep noemt. Beeldende kunstenaars, vooral diegenen die zich uitputten in hun werk, hebben mij altijd gefascineerd,. De gebroeders Chapman, bijvoorbeeld, met hun immense modelbouwlandschappen van de hel, of Sophie Calle, die een afscheidsbrief laat analyseren door maar liefst 107 vrouwen. De nieuwsgierigheid die ik voel als een kunstenaar volledig opgezogen wordt door zijn werk, er dag na dag, jarenlang, op broedt, om elk detail juist te krijgen en een volledigheid te bereiken, is bloedmooi.. Ik wilde het publiek die drang laten voelen in een performance. Daarom tonen we het proces, eerder dan het eindresultaat, dat even goed in een galerij zou kunnen hangen.

Als derde deel in een trilogie van tienervoorstel- lingen, vormt All That Is Wrong het eindstadium, het ‘volwassen worden’. Koba staat op het punt in haar leven dat ze positie moet innemen in de wijde wereld, dat ze moet kiezen wat ze zich wil aantrekken van alles er wat er mis is. Voor mij is het ook een manier om het over ‘blinde vlekken’ te hebben, het feit dat de meesten van ons wel weten dat er vanalles mis is met de wereld, maar dat bewust wegwimpelen en negeren., omdat we onze keuzes al gemaakt hebben. Als jongvolwassene die haar weg zoekt, is Koba de perfecte persoon om het over die verontrustende complexiteit te hebben, zonder daarom met de vinger te wijzen.”