RECENSIE All That Is Wrong

Breekbaar en vastberaden.

Ze ziet er breekbaar uit, maar ook vastberaden. Koba is 18 en denk te veel na, dat zegt ze zelf. Of beter: dat schrijft ze zelf. All that is wrong begint met een aarzelende ‘ik’ op een kale vloer en eindigt met een overweldigende hoeveelheid aan woorden, associaties en verwoede aanpassingen. Er gaat veel mis in de wereld, maar dit geeft hoop.

“Question everything” en “God hates fags”. Koba en haar kompaan Zach kijken bij de start van de voorstelling naar een serie dia’s. Na elke klik verschijnt een nieuwe foto, meestal van slogans. Een snuifje idealisme om de kerstsfeer op te leuken? Maar dan focussen we op de vloer: een tapijt van krijtborden wordt uitgelegd. Met een wit staafje gaat Koba het zwart te lijf, ze spreekt geen woord. ‘Ik’ vertakt naar ‘meisje’ en ‘studeert talen’. Al snel komen we uit bij de grote woorden: ‘crisis’, ‘liefde’, ‘oorlog’, ‘schoonheid’. Het stuk steekt geen wijsvingertje in de lucht, maar nodigt met een simpel lijntje uit je vragen te stellen bij de wirwar aan op elkaar inwerkende krachten die ons alledaags leventje is.

All that is wrong is het afsluitende deel van de trilogie rond pubertijd. Na Pubers bestaan niet en Teenage Riot  breekt Koba de deur naar volwassenheid nu definitief open. Het meisje weet met gemak het hele podium op te eisen, zonder zich aan de kijker op te dringen.

Technologie speelt een ondersteunende rol. Via camera en projectie vullen Koba’s woorden de ruimte nog intenser. De geluidsfragmenten, van youtube en facebook geplukt, lijken voor het stuk geschreven. Een foto, een zoemende printer en plots lopen we allen de zaal uit met een afdruk van haar hersenspinsels. Zo intiem, alsof je iemands leven met je meedraagt, zo wonderlijk, omdat je niet dacht dat de hele wereld op een krijtbord paste.