Het was even zomer toen Amparo Sánchez donderdag in de Handelsbeurs speelde. De Spaanse zangeres bracht er afwisselend oude nummers en songs uit haar nieuwe plaat ‘Alma de Cantaora’. Ze werd vergezeld door een band Cubaanse en Catalaanse topmuzikanten die de sfeer er goed in brachten en de zitplaatsen vooral een last maakten voor het ritmisch heen en weer wiebelend publiek.

Sinds Amparo Sánchez haar band Amparanoia in 2004 heeft opgedoekt, is ze als soloartiest een stuk volwassener geworden. Haar muziek is een mix van veel zuiderse muziekstijlen. Rumba, salsa, een stukje reggae en vooral woestijnrock met scheurende gitaren en de pedal steel. Dat laatste is ook heel aanwezig in het concert, haar beide platen zijn immers geproduceerd door de heren van Calexico, die ook een paar nummers het haar opnamen.

En toch heeft Sánchez iets van een klassieke Spaanse zangeres over zich. Terwijl ze met Amparanoia eerder feestelijke muziek maakte in de stijl van Manu Chao, houdt ze nu een evenwicht tussen de typische Spaanse tristesse en de al even typische passionele luisterliedjes. Vaak over de liefde, maar minstens even vaak over de staat van de wereld en vooral over het Spanje dat kreunt onder de crisis. Het roept veel emoties op en zelfs als je enkel een paar pintjes kan bestellen in het Spaans, kan je ongeveer voelen waarover het gaat.

Amparo Sánchez omringt zich met een sterke liveband. Gitarist Willy Fuego zorgt, naast de coolste naam ooit, ook voor schitterende solo’s en geeft met zijn lage elektrische westernsound een mooi weerwoord aan de klassieke Spaanse gitaar van de zangeres. De Cubaanse trompettist doorbreekt het gitaargeweld met schitterende solo’s en als hij de show niet aan het stelen is met zijn trompet dan is het wel met zijn subtiele danspasjes. Samen met de rest van de groep zorgen ze voor een fantastisch samenraapsel van muziekstijlen en emoties, lieflijk in het gareel gehouden door de Spaanse furie in het midden. Als bisnummer bracht ze een hommage aan de legendarische Chavela Várgas en meteen ook één van de beste momenten van heel het optreden.

Soms zijn er zo van die concerten waarvan je denkt: ‘Dit mag gerust nog een uurtje langer duren’. Dat moet door de hoofden van het publiek gegaan zijn wanneer ze nog halverwege het laatste nummer al aan hun staande ovatie begonnen.
Wie deze schitterende zangeres toch nog aan het werk wil zien, moet zich op 10 februari vooral naar de Botanique begeven. Zomergevoel verzekerd!